Het is lang
stil geweest op dit blog. We waren aan het knokken. Knokken met de hogeschool,
die Arjen het studeren onmogelijk maakt terwijl hij zóveel capaciteiten, zóveel
talent, zóveel motivatie heeft. Nu zijn we knock-out geslagen: Arjen kan
definitief zijn opleiding niet afmaken. Een jaar lang hebben we hoop gehad op
een ‘doorstart’, nadat Arjen niet werd toegelaten tot de specialisatie van zijn
opleiding. Een nieuwe kans via een omweg op zijn ‘eigen’ hogeschool of bij de
hogeschool in Den Haag, waar de opleiding nog een jaar langer wordt aangeboden.
Maar na jaren ellende en tegenwerking is het nu echt einde verhaal.
Het is
vreemd, maar onze eerste gedachte nadat Arjen in september vorig jaar niet werd
toegelaten tot de specialisatie, is dat we met elkaar een oplossing gaan
zoeken. De opleiding stopt, dus is het twee voor twaalf en moet er snel een
manier worden gevonden waarop Arjen toch zijn diploma kan halen. Achteraf
gezien is dit idee natuurlijk nogal dom van ons, want de docenten en andere
betrokkenen hebben tot dan toe weinig gedaan om Arjens problemen binnen de
studie aan te pakken.
We balen
dat het zo is gelopen, maar willen niet blijven hangen in die problemen. We
willen vooruit. Blijkbaar is dat niet de insteek van de hogeschool. In oktober
dienen we een klacht in over de hele gang van zaken. We besluiten ons verhaal
met vier mogelijke scenario’s voor een oplossing.
In
december (!) hebben we al een gesprek met de teamleider, die vindt dat alles Arjens eigen schuld is.
In maart
(!) wordt onze klacht al behandeld – en binnen anderhalve dag aan de kant
geschoven. De hogeschool heeft écht álles voor Arjen gedaan.
Eind mei
(!) worden Arjens stagepunten toegekend, na ruim twee jaar wachten en drie keer
alle papieren invullen.
Eind juni
(!) besluit de examencommissie dat het werk van Arjen, dat hij bijna een jaar
eerder heeft gemaakt (sommige dingen voor de derde keer, omdat de docent het
steeds weigerde na te kijken), moet worden nagekeken. De twee betrokken docenten
vinden dat dat niet kan, omdat Arjens bronnen inmiddels verouderd zijn. Hoe zou
dat nou komen? Op 6 juli, conform de afspraak met de examencommissie, levert
hij het aangepaste werk in. Het wordt opnieuw niet nagekeken.
Eind
augustus (!) geeft het College van Bestuur de zaak na een noodkreet van onze
kant in handen van een jurist, omdat de bestuursleden het niet nodig vinden
zelf met ons in gesprek te gaan. De klacht is immers keurig afgehandeld? De
jurist weet de oplossing: Arjen moet overleggen met de docenten…
De
mogelijkheid om de studie in Den Haag af te ronden, is door de houding van de
hogeschool inmiddels ook afgesloten. Voor 12 november moeten alle studenten van
andere hogescholen die in Den Haag willen afstuderen, aantonen dat ze alle
studie-onderdelen voldoende beheersen en klaar zijn om aan het afstudeertraject
te beginnen. Aangezien Arjens docenten zijn werk niet nakijken, kan Arjen niet
aan deze eis voldoen. En dat is nog afgezien van het nieuwtje dat we uit Den
Haag horen: de hogeschool daar heeft blijkbaar twee jaar geleden al aan Arjens
hogeschool laten weten dat het niveau van hun opleiding niet voldoende is.
Conclusie.
Bijna
dertigduizend euro studieschuld. Geen diploma, dus geen passende baan. Geen
zelfvertrouwen meer. En spijt als haren op ons hoofd dat we mensen hebben
vertrouwd. Mensen die Arjen vertelden dat ze hem zouden helpen. Mensen die
Arjen vertelden dat het goed zou komen. Docenten, aandachtsfunctionaris, leden
examencommissie.
Wat heb ik
een spijt dat ik niet eerder met mijn vuist op tafel heb geslagen, maar netjes
wilde overleggen.
Wat heb ik
een spijt dat ik samen met Arjen vertrouwen in mensen en hun beloften heb
gehad.
Wat heb ik
een spijt dat ik niet heb kunnen voorkomen dat mijn zoon met autisme zijn
vrolijke, blijmoedige kijk op de wereld op dit moment niet meer heeft.
Wat heb ik
een spijt…
En wat nu?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten