Hoera!

2015

wordt het jaar….

·        waarin iedereen die eenzaam is een maatje vindt;

·        waarin voedselbanken overbodig worden;

·        waarin zwaarden worden omgesmeed tot ploegscharen;

·        waarin iedereen een roze bril draagt;

·        waarin achter de wolken altijd zichtbaar de zon schijnt;

·        waarin medici versteld staan van wonderbaarlijke genezingen;

·        waarin de overgang van de langdurige zorg naar onder andere de gemeenten een groot succes wordt;

·        waarin mensen met autisme en andere aandoeningen worden geaccepteerd zoals ze zijn en de hulp krijgen die ze nodig hebben;

·        waarin mijn zoons met vallen en opstaan toch steeds verder komen;

·        waarin …..

Te optimistisch? Hoezo? Dit blog heet toch niet voor niets ‘droomdenken’!

Ik wens iedereen een geweldig 2015!

Hoera voor een zesjescultuur!

Voor Mark is studeren niet gemakkelijk. Hij zwoegt, hij stampt, hij zweet, hij leert – en leert – en leert. Zijn inzet en doorzettingsvermogen zijn fenomenaal. Natuurlijk speelt ook de dyslexie hem parten, maar dat is niet het enige. Hij leert gemakkelijker door iets te doen dan door alleen de theorie in zich op te nemen.

Hoera, daar ben ik weer!

Een vriendin mailde al: je maakt er een potje van! Ze had volkomen gelijk. De standaard-smoes van deze tijd: druk, druk, druk.

De eerste toetsweek dit schooljaar van Maarten: het is behoorlijk goed gegaan, behalve de toetsen op de dag dat de taxi véél te laat kwam. De eerste tentamens van Mark bij zijn nieuwe studie logopedie: één gehaald, de uitslag van de andere tentamens is nog niet bekend. De perikelen van Arjen: zijn vaste begeleidster heeft zwangerschapsverlof en hoe hard we er ook aan trekken, het lukt niet zonder haar. De zoveelste kleine medische ingreep bij mij: het stelde niet veel voor, maar een week of twee niet kunnen fietsen als je niet goed kunt lopen en geen auto hebt is wel wat onpraktisch. En enorme drukte bij mijn vrijwilligerswerk: zó veel, maar zó leuk – en gelukkig kon ik ook veel liggend-met-een-laptop doen.

Blogs genoeg in mijn hoofd, maar verder dan dat kwamen ze niet.

Lieve vriendin die jammer genoeg zo ver weg woont, ik ga mijn leven beteren. Hier ben ik weer. En ik ben van plan te blijven!

Hoera, werken loont altijd (maar niet heus...)!

Zo af en toe doe ik nog wat redactioneel werk. Het is fijn om niet alleen ‘moeder van’ te zijn of ‘dat mens met die krukken’, maar iemand die ooit goed is geweest in haar werk en dat met wat pijn en moeite nog steeds kan zijn. De zoon van een leuke kennis helpen met zijn afstudeerscriptie, een steentje bijdragen aan een jubileumboek, een interview schrijven voor het kerkblad. Het geeft een andere kleur aan de dagen en leidt me wat af van de steeds dringender zorgen om de toekomst van ons gezin.

Hoera, Maarten zet reuzenstappen!

Maartens carrière op zijn nieuwe school verliep vorig schooljaar niet al te best. Met als gevolg dat hij de vierde klas nog een keertje mag doen en daar was hij niet zo blij mee. De praktijk blijkt mee te vallen. Een goede vriend zit in dezelfde klas, de nieuwe leraren zijn best aardig en bovenal: de cijfers zijn op een paar uitzonderingen na stukken beter dan vorig jaar.

Hoera, Maarten wordt voorgetrokken!

Van een tante krijg ik af en toe een stapel Libelles. Heerlijk! Dit keer zat er een studenten-Libelle bij met veel speciale artikelen door, voor en over studenten. Op diverse pagina’s stonden korte uitspraken van studenten over minister-president Rutte. Op één van die pagina’s leerde ik iets heel interessants: Maarten wordt straks voorgetrokken! Wauw, dat was groot en onverwacht nieuws.

Hoera, zonne-energie!

Mark is naar een clubdag van de roeivereniging, Maarten is naar een klimpark met een groepje jongelui van de atletiekvereniging, Arjen gaat een weekend bij opa en oma logeren. Ik ben met Arjen (èn Koekiemonster, èn een lading zware bagage) naar opa en oma gefietst en fiets nu weer rustig terug naar huis. De zon schijnt, ik hoef geen jas aan, het fietspad slingert zich door het groen, mijn vader heeft de fietsbanden opgepompt en de kettingkast iets minder laten rammelen. Weet je wat? Ik ga naar mijn zeur-en-piep-blog-in-wording en klik op ‘delete’. Weg ermee. Vandaag ben ik blij.

Natuurlijk worden de zorgen niet minder als de zon schijnt. Het koopkrachtplaatje dat na Prinsjesdag in de krant staat, laat nog steeds een scheef beeld zien: juist de sociale minima en ouderen gaan erop achteruit. De politieke debatten gaan in mijn ogen ten onder aan tenenkrommende onwaarheden (zoals de reactie van de regering op de bewering dat sommige mensen in de bijstand er driehonderd euro per maand op achteruit gaan – volgens de regering is dat pertinent niet waar, maar het is toch echt de consequentie van het afschaffen van de categorie ‘alleenstaande met kind’ waar ook ik met mijn WAO-uitkering mee te maken krijg), Arjen heeft een flinke paniekaanval op school gehad, Maarten kijkt vol spanning uit naar zijn eerste toetsweek-op-herhaling en ik heb deze week weer eens ervaren welke ramp me te wachten staat als ik volgend jaar geen huishoudelijke hulp meer krijg.

Nee, dat verandert allemaal niet als de zon schijnt. Maar zelfs als het regent ben ik gelukkig niet iemand voor wie Amnesty International in de bres moet springen, komt er zoveel water uit de kraan dat we het kunnen verspillen aan de zoveelste ice-bucket-challenge, ook met een (te) laag inkomen heb ik in de goedkoopste supermarkt nog steeds de mogelijkheid om te kiezen uit weet-ik-hoeveel artikelen, wordt bij een stroomstoring alles in het werk gesteld om die zo snel mogelijk te verhelpen en komen mijn zoons elke dag weer gezond en veilig thuis. Ik kan mijn zegeningen tellen.

Nee, ook die zegeningen veranderen niet als de zon schijnt. Maar de zon maakt het net iets gemakkelijker om stevig door te fietsen op het pad vol kuilen en hindernissen dat ‘leven’ heet. Ik zal mijn best doen om wat zonne-energie op te slaan voor de regenachtige dagen die natuurlijk weer gaan komen. En als het me even niet lukt, stuur je me dan een zonnetje?

Hoera, dit is een saai verhaal!

Wat heerlijk om deze kop boven mijn tweewekelijkse blog te kunnen zetten. Een saai verhaal. Er zullen misschien niet veel mensen zijn die ‘saai’ definiëren als ‘heerlijk’, maar in dit geval is het echt zo. Want na de goede start van Maarten meldt deze blog de superstart van Mark.

In de loop van de zomervakantie sloop er wat spanning in bij Mark. De Pabo was definitief verleden tijd en het duurde lang voordat de nieuwe studie kon beginnen. Mondjesmaat arriveerden nieuwe logopedie-boeken en verdwenen Pabo-boeken, dankzij intensief gebruik van websites voor de aan- en verkoop van tweedehands studieboeken.

Eind augustus fietsten we naar het station om een jaarabonnement voor de bewaakte fietsenstalling aan te schaffen. Een dag later was de introductiedag. Na die eerste dag kende Mark een paar nieuwe studiegenoten en docenten – en iedereen kende hem. 65 Eerstejaars: 64 meisjes en één jongen.

Deze week begon de studie echt. Kwart over zes opstaan, trein van kwart over zeven. Aan het eind van de middag weer thuis. Niet elke dag zo vroeg en zo laat gelukkig, maar wel vaak. Mark werd moe, heel moe. Maar zijn ogen straalden. Vrolijke sms’jes met veel uitroeptekens, enthousiaste verhalen. Hoop. Een nieuw begin, een goed begin. Na een paar dagen gaf Mark al aan: “Ik denk dat ik dit leuk vind, ik denk dat ik dit kan.” Aan het eind van de week verdween de Pabo en was Mark volop student logopedie geworden. “Ik denk dat ik dit leuk vind” werd: “Ik vind dit leuk.”

En wij weten zeker dat hij het kan.

Zo is twee keer over een goede start schrijven niet saai, maar heerlijk.

Hoera, Maarten heeft een goede start!

Het nieuwe schooljaar is een week jong. Spannend hoor, als je bent blijven zitten: nieuwe klas, nieuwe leraren, vroegere klasgenoten waar je zo goed mee op kon schieten allemaal een jaartje verder.

Maarten is niet blij als in de laatste week van de zomervakantie het lesrooster op internet verschijnt. Voor bijna elk vak een andere leraar, drie extra lange dagen en zelfs nooit voor kwart over drie vrij, geen praktische tijdstippen beschikbaar voor de broodnodige extra begeleiding. Gelukkig volgt al snel een goed bericht: een meisje uit Maartens atletiekgroep komt bij hem in de klas. En nog een paar dagen later blijkt ook een vriend van Maarten – al sinds de peuterspeelzaal - in dezelfde klas te zijn ingedeeld!

Hoera, mijn zoons zijn geweldig!

Mijn drie zoons zijn geweldige jongens!!!

Zo, dat moest er even uit. Want als ik de krant en andere nieuwsmedia moet geloven, zijn het alleen maar vervelende probleemgevallen die de maatschappij tot last zijn. Het is zo langzamerhand echt ongelooflijk. Als er een bericht in de krant staat over het passend onderwijs, de nieuwe manier waarop de ondersteuning is geregeld van kinderen die om wat voor reden dan ook niet mee kunnen komen met het gewone onderwijs, heeft de schrijver het steeds over ‘probleemleerlingen’ en/of ‘probleemkinderen’.

Gaat het over de bezuinigingen op de zorg rond kinderen met autisme en aanverwante stoornissen, dan kan de lezer niet om het woord ‘probleemjongeren’ heen. Nieuwsberichten met als onderwerp de overheveling van zorgtaken van de rijksoverheid naar de gemeenten verhalen over ‘probleemjeugd’ en de begeleiding van ‘probleemjongeren’.

Hoera, Arjen heeft zijn propedeuse gehaald!

Deze titel spreekt voor zich. Ik hoef er niets meer aan toe te voegen!

Arjen, van harte gefeliciteerd!!!!!

Of kan dat niet, zo’n korte blog? Zal ik toch nog even vertellen over de verschrikkelijke laatste periode, waarin Arjen niets anders kon dan gillen ‘ik snap het niet’? Van de afgezegde colleges, de elkaar tegensprekende docenten, de verschuivende deadlines, de ontbrekende uitleg en gewijzigde opdrachten – kortom, de volledige onduidelijkheid?

Hoera, Mark heeft gelijk!

Vervolg op Hoera, Mark is ijzersterk! (25 januari 2014), Hoera, de klachtencommissie luistert echt! (23 mei 2014) en Hoera, Mark maakt een nieuwe start! (5 juli 2014)

Nog zo’n vanzelfsprekendheid vandaag, net als bij het blog ‘Hoera, Arjen heeft zijn propedeuse gehaald’. We weten toch allang dat Mark gelijk heeft? Toch is het leuk om dat zwart op wit te zien. De brief naar aanleiding van de zitting bij de klachtencommissie is eindelijk binnen!

Hoera, Mark maakt een nieuwe start!

Het is mislukt. De ultieme poging om de rekentoets te halen en toch nog, zij het met een jaartje vertraging, naar de Pabo te kunnen, is niet geslaagd. Op het moment dat de jongelui klaar zaten om op ‘start’ te klikken, ontdekte Mark dat zijn muis niet werkte. De anderen gingen van start en hij moest op zoek naar hulptroepen. Twintig minuten later kon hij ook aan de slag. Maar het kwaad was geschied, de spanningsboog was aangetast en de tekentjes op het scherm leidden een eigen leven.

Hoera, het CAK maakt excuses!

Ja, het staat er echt: ‘Ten slotte bieden wij u onze excuses aan voor de frustraties die u in verband met de procedures voor de Wtcg 2012 heeft ervaren.’ Na twee of drie keer excuses in een voorafgaand telefoongesprek heb ik nu een brief met eveneens excuses in mijn handen. En niet alleen dat, na alle gedoe is de Wtcg-uitkering over 2012 eindelijk aan Maarten toegekend. Dat verbaast me niets, want hij heeft er gewoon recht op. Maar die excuses verbazen me wel. Het woord ‘sorry’ bestaat haast niet meer en nu krijg ik zomaar uitgebreid excuses van een overheidsinstantie. Leuk!

Hoera, we zijn niet bom!

??? We zijn niet bom? Nee, we zijn niet bom! Het is een geliefd zinnetje als het om dyslexie gaat: ik ben niet bom – oftewel, dankzij het veel voorkomende ‘gebruik’ bij dyslectische mensen om letters om te draaien: ik ben niet dom. En dat mogen we zo langzamerhand wel van de daken schreeuwen! Mensen met een vlekje zoals dyslexie, autisme, adhd of wat dan ook zijn niet per definitie dom.

Hoera, we hebben een goede vriend!

Een gezin als het onze is behoorlijk eenzaam. Weinig vrienden kunnen de constante druk van autisme, astma, probleem hier en probleem daar voor langere tijd aan en vrijwel iedereen haakt af. Wij hebben zelf geen keus. We moeten leven met wie we zijn en hoe we zijn. Regelmatig heb ik contact met andere vrouwen zoals ik en daar zie ik hetzelfde patroon. Wij hebben tenminste nog het grote geluk dat mijn ouders niet alleen fijne ouders maar ook een geweldige opa en oma zijn.

Hoera, de klachtencommissie luistert echt!

Stijf van de spanning leest Mark zijn ‘speech’ nog eens. En nog eens. Vanmiddag gaat hij naar de klachtencommissie en worden de problemen in zijn carrière op de Pabo besproken. Mark neemt zich voor om zakelijk, duidelijk en sterk te zijn. Ikzelf kan helaas niet mee, maar gelukkig is daar opa – de grote vriend van de drie jongens op wie ze altijd kunnen bouwen & vertrouwen.

Hoera, Arjen weet hoe laat hij naar school moet!

(of toch niet?!?!?!?)

Tijdens Marks te korte carrière op de Pabo hing er een A4’tje op het prikbord in de keuken. Daarop stond voor de hele periode (een studiejaar in het hbo kent vier perioden) het lesrooster. Handig en overzichtelijk. Bij Arjen gaat het iets anders. Er staat op internet wel iets wat een rooster wordt genoemd, maar o wee de student die zich op grond van dat overzicht al dan niet op school vertoont. Hij of zij is regelmatig te laat, te vroeg, geheel afwezig of juist als enige aanwezig.

Hoera, de financieel topman zegt hetzelfde als ik!

Een berichtje op de voorpagina van de krant: ‘Solidariteit in zorg in gevaar’. In het artikel uit de financieel topman van een grote verzekeringsmaatschappij zijn grote zorgen over het huidige zorgverzekeringsstelsel. Volgens deze wijze meneer verdwijnt de solidariteit en komt op die manier het hele stelsel onder druk te staan. Eerlijk gezegd moet ik er smakelijk om lachen. Al enkele jaren roep ik precies hetzelfde. Niet als topman of topvrouw van zo’n gigant als deze zorgverzekeraar, maar als moeder van drie kinderen met hoge zorgkosten. Blijkbaar ben ik nog niet zo dom.

Hoera, het is lente!

Maarten kijkt me stomverbaasd aan als ik vertel dit keer een blog te schrijven met als titel ‘Hoera, het is lente’. Wat saai! Dat weet toch iedereen al? Wat is daar voor bijzonders aan??? Dat eerste: natuurlijk, dat klopt. Iedereen weet dat het lente is. Maar daarom is de lente nog niet saai. Dat tweede: ik vind het elk jaar opnieuw bijzonder. Ik ben geen herfsttype (brrrr, al die dwarrelende blaadjes) en zéker geen wintertype. Niet alleen ben ik een koukleum eerste klas, het is met vier benen ook lastig lopen op sneeuw en ijs en fietsen kan ik bij zulke weersomstandigheden niet door het te grote risico om te vallen. Ik houd niet van opgesloten zitten…

Hoera, Arjen mag door met leren & leven!

Al jaren zitten we in grote onzekerheid. Wat gaat er allemaal gebeuren, wat blijft er na alle bezuinigingen nog over aan hulp voor mijn jongens? De berichten zijn dramatisch: de Wtcg is inmiddels afgeschaft, dus komt er geen compensatie meer van het eigen risico, moet het volle pond betaald worden aan eigen bijdragen en is de bankrekening eind december een stuk leger door het ontbreken van de jaarlijkse tegemoetkoming in de hoge zorgkosten. Met ingang van komend schooljaar bestaat het ‘rugzakje’ niet meer en is Maarten voor ondersteuning op school afhankelijk van een nieuwe regeling. Volgend kalenderjaar moeten we voor zorg bij de gemeente aankloppen en als de voortekenen niet bedriegen betekent dat een flinke achteruitgang.

Hoera, Mark is een vermogend man!

Mark heeft het moeilijk dit schooljaar. Het ergste is dat zijn droom – meester worden – aan diggelen ligt. En er zijn wat lastige bij-effecten. Zo is de studiefinanciering per 1 februari gestopt met als resultaat: inkomen 0 euro. Een bijbaantje was altijd behoorlijk moeilijk, door Marks allergisch astma, zijn drukke mantelzorgtaken en het vrijwilligerswerk bij de roeiclub. Nu is het een dringende noodzaak geworden, want de maandelijkse uitgaven zijn géén 0. Mark is beslist geen luxe-beestje, maar de zorgpremie, het eigen risico en een beetje zak- en kleedgeld zullen toch ergens vandaan moeten komen.

Hoera, soms is bezuinigen heel gemakkelijk!

Het is best lastig als de portemonnee steeds dunner wordt en de stapel rekeningen hoog blijft. De tering naar de nering zetten is gemakkelijk gezegd, maar niet altijd even gemakkelijk gedaan. Gelukkig zijn er meevallertjes. En soms is het héél gemakkelijk!

Maarten viert zijn zestiende verjaardag. Lekker in de voorjaarsvakantie, zodat we niet heen en weer hoeven te vliegen tussen school en verjaardagsvisite en alles lekker in Maartens eigen tempo kan. Een paar dagen eerder komt hij bij me. ‘Mam, weet je wat nu echt mijn lievelingstaart is?’ Ja, ik heb een meer dan flauw vermoeden. Het klopt: appelkruimeltaart. Voor mij is het logisch: ‘Dan gaan we voor jouw verjaardag een appelkruimeltaart halen. En weet je wat we doen, we gaan naar de Hema – die hebben superlekkere appeltaarten.’ Het idee wordt niet met het enthousiasme begroet dat ik verwacht. Na even nadenken komt er aarzelend: ‘Hebben we daar wel geld voor?’

Hoera, Maarten blijft vrolijk (in de toetsweek)!

Naar school gaan vindt Maarten helemaal niet erg. Sterker nog, de school waar hij sinds het begin van dit schooljaar naar toe gaat bevalt hem prima. Hij heeft een fijne klas, een supermentor, twee geweldige conciërges en een aantal uitstekende leraren. Natuurlijk zijn er ook leraren en leerlingen waar hij minder goed mee op kan schieten en gebeuren er lastige dingen, maar voor Maartens doen verloopt alles meer dan goed. Ook het vervoer per taxi is netjes geregeld.

Hoera, Arjen zoekt creatieve oplossingen!

Arjen heeft een mooie stem en die gaat hij gebruiken. Tenminste, dat lijkt hem een goed èn leuk idee. Daarom is hij dinsdagmiddag naar Amsterdam geweest voor een proefopname bij een stemcastingbureau. Over twee weken wordt de opname beoordeeld en krijgt hij te horen of hij in hun bestand komt, stages mag lopen of wordt afgewezen.

Al jaren timmert Arjen aan de weg met eigen typetjes. Als lakei is hij al aardig bekend in onze woonplaats en ook zijn Zwarte Piet en Meneer A…. zijn hier geen onbekenden. Daarnaast heeft hij een poppentheater met allemaal dierenpoppen en figuren uit Sesamstraat. Als Arjen een bekende belt die zijn telefoon niet op kan nemen, hoort hij regelmatig zijn eigen stem op de voicemail. Hij maakt een videoblog, vindt het prachtig om allerlei grappige filmpjes in elkaar te knutselen en is betrokken bij student-tv.

Hoera, Mark is ijzersterk!

Mark heeft vannacht heerlijk geslapen.

Ik niet.

Mark heeft een doorzettingsvermogen, discipline, kracht en positieve instelling waar zelfs de meest succesvolle topsporter nog wat van kan leren.

Ik heb dat niet.

En sterker nog: ik ben zijn moeder en ik ben boos! Heel erg boos!

Al van jongs af aan weet Mark dat hij meester wil worden. Door zijn dyslexie, zijn longziekte en zijn lastige thuissituatie met twee gekke broers en een gekke moeder moet hij altijd extra hard werken om te komen waar hij wil. Maar dit schooljaar was het eindelijk zo ver: de Pabo. Mark vindt het ge-wel-dig. Hier hoort hij thuis, dit is wat hij wil doen. Hij haalt zonder problemen zijn studiepunten en alle leerkrachten waar hij mee te maken krijgt via stage en projecten zijn vol lof: dit is een leraar in de dop.

Maar… Pabo-studenten moeten een aantal entreetoetsen maken: een taaltoets, een rekentoets en drie wereldoriëntatietoetsen. Die laatste drie stellen niet veel voor, maar die eerste twee zijn loodzwaar.

Hoera, geen parkeerproblemen meer!

Schuin voor ons huis zijn zes parkeerplaatsen. Daar kunnen vijf auto’s staan, want ze zijn twintig centimeter te smal. Aan de overkant van de straat zijn nog meer parkeerplaatsen. Ook allemaal twintig centimeter te smal. En er zijn véél meer auto’s in de buurt dan parkeerplaatsen. De meeste mensen willen hooguit een meter lopen tussen hun auto en hun voordeur. De rest van deze inleiding kan ik waarschijnlijk wel overslaan.

Ik hoor bij de mensen die maar een metertje willen lopen tussen auto en voordeur. Nou nee – dat klopt niet helemaal. Ik wil wel verder lopen, maar ik kan het niet. Zonder krukken kan ik in en om het huis wel aardig rondscharrelen, maar veel verder kom ik niet. Boodschappen sjouwen lukt gewoon niet.

Hoera, Arjens studie loopt lekker!

Spannend, Arjens stap naar een hbo-opleiding. Na zes jaar regulier basisonderwijs, twee jaar speciaal basisonderwijs, vier jaar speciaal voortgezet onderwijs, drie jaar regulier mbo-onderwijs. Niet nodig te zeggen dat Arjens onderwijscarrière met vallen en opstaan is verlopen. Arjen wil graag verder leren en heeft, in overleg met mijzelf, zijn begeleiders en het UWV, zorgvuldig een studie uitgezocht. Het wordt IDM: Informatiedienstverlening en –management.

De voorgesprekken verlopen voorspoedig. Arjen bezoekt een meeloopdag – hoera, brandalarm! -, heeft een gesprek met de hoofddocent en een gesprek met de zorgcoördinator. We zien het zitten en melden hem aan. Tijdens de introductiedagen heeft Arjen een vliegende start. Hij houdt niet van introductiedagen: al die onbekende mensen, al die spannende dingen, veel drankgebruik, sportieve activiteiten…. Meteen afmelden vindt hij echter ook niet leuk, dus maakt hij een filmverslag. Dat past beter bij hem: niet meedoen, maar wel betrokken zijn.

Hoera, Maartens pgb is met twee jaar verlengd!

Wat een administratieve rompslomp brengt een pgb (persoonsgebonden budget) toch met zich mee. Maar het is echt de enige manier om de zorg voor Arjen en Maarten goed te kunnen organiseren. Met een pgb kunnen we zelf bepalen welke zorgverleners bij ons in huis komen, wanneer ze komen en wat ze doen. Niet alleen ideaal maar ook noodzakelijk voor de jongens.

Hoera, het Zorgkantoor is tevreden!

O nee, wat nu weer????? Elk jaar opnieuw een pgb voor Maarten aanvragen, twee keer per jaar verantwoording afleggen over de besteding van de pgb’s van Arjen en Maarten, vier keer per jaar verantwoording afleggen over de besteding van mijn eigen pgb voor huishoudelijke hulp…. In het afgelopen half jaar heel veel werk verzet om een goede school voor Maarten te vinden, verlenging van de leerlinggebonden financiering (het ‘rugzakje’) aangevraagd, leerlingenvervoer aangevraagd…. De zorg voor mijn gezin regelen is een baan van zo’n drie dagen per week. En dan heb ik het alleen over het regelwerk, de administratie. Nog niet eens over de zorg zelf. Gelukkig lopen er geweldige zorgverleners rond in ons gezin en krijgen de jongens prima begeleiding, maar zij zijn er natuurlijk lang niet altijd en de meeste zorg komt op mij neer. Dat is niet erg, maar al dat geregel er bij is eigenlijk te veel.

Hoera, Mark haalt 90%!

Mark heeft twee moeilijke jaren achter de rug. Na de veilige en prettige sfeer op de school waar hij zijn vmbo-tl-diploma heeft gehaald, waren de normen en waarden op de nieuwe school een klap in zijn gezicht. En dan is dat nog voorzichtig uitgedrukt. De zorg voor leerlingen die een beetje extra nodig hebben was ver onder de maat, afspraken werden niet nagekomen, leraren ontkenden doodleuk wat ze in een eerdere les gezegd hadden (en dan hebben de dertig leerlingen allemaal ongelijk…) en zo kan ik nog wel even doorgaan. Het waren twee jaren van keihard werken, diep vallen, voorzichtig opkrabbelen, dreun na dreun incasseren. Het was een bijzonder vreemde ervaring. Bij de eerste gebeurtenis dachten we nog dat het een misverstand was. De tweede keer vonden we het een vervelend incident. Na de derde miskleun voelden we ons zo langzamerhand erg ongemakkelijk en bij het vierde probleem kregen we buikpijn. Wat stom, wat stom, wat stom, dat we niet beter geïnformeerd hebben voor Mark naar deze school ging! Mijn eigen ervaringen zijn inmiddels bijna dertig jaar oud en dus geen maatstaf meer. Al snel besloot ik mijn oren te sluiten voor alle verhalen van andere ouders, want een weg terug was er niet meer. We moesten zo goed mogelijk verder op de ingeslagen weg.

Hoera, Maarten mag met het busje!

Wat zijn de afgelopen drie jaren snel gegaan… Ongelooflijk. Toen we voor Mark een middelbare school zochten, kwamen we al snel uit bij een kleine school met iets meer dan tweehonderd leerlingen. Een school waar alle leraren alle leerlingen kennen. Een school met persoonlijke aandacht. Een school met normen en waarden die overeen komen met onze eigen normen en waarden. Een school waar Mark zich veilig kon voelen.