Hoera, de gemeente heeft me een dienst bewezen!

De soap rond onze herindicatie bereikt schitterende hoogtepunten. Als ik met een dergelijk script in Hilversum ga leuren, krijg ik vast en zeker te horen dat ik te veel fantasie heb en dat het verhaal zelfs voor een soap volkomen ongeloofwaardig is. Gesjoemel met een belangrijk document, onwetendheid, noodsprongen, steeds meer betrokkenen, ontbrekende formulieren en de benaming ‘te weinig informatie’ voor de ongelooflijke bergen tekst die al zijn geproduceerd. En toch is dit geen lachwekkende soap-serie, maar een documentaire met waargebeurde feiten uit ons huidige leven.

Hoera, het is bijna Kerstvakantie! Dringende vraag: bij wie mag Maarten komen logeren?

We zijn er aan toe: vakantie. De jongens hebben wekenlang hard gewerkt voor school, studie, stage. Twee weken uitrusten, héérlijk. Het is weliswaar een drukke vakantie, met de Kerstdagen, Oudjaarsavond en Nieuwjaar, maar het zijn in ieder geval twee weken waarin we in een langzamer ritme kunnen leven. Tijd om leuke dingen te doen en op te laden voor de volgende periode school, studie, stage.  

Hoera, we krijgen lastenverlichting!

Na het zuur komt het zoet, verkondigt de regering enthousiast. Alom vrolijke gezichten in Den Haag. Of ze ons werkelijk het zoet gunnen of dat ze nu al aan de komende verkiezingen denken is me niet helemaal duidelijk, maar het klinkt goed: lastenverlaging. Met het vooruitzicht dat vanaf maart mijn inkomen nog maar ietsje hoger is dan mijn vaste lasten kan ik een verlaging van die lasten goed gebruiken.

Hoera, we spelen de hoofdrol in een soap!

We zijn beland in een ware soap, of erger nog: een klucht. Niet bepaald mijn favoriete genres, maar we mogen natuurlijk niet zeuren als ons een ‘mooie’ hoofdrol wordt aangeboden. Vol trots presenteren wij u de eindeloze vervolgserie ‘Hoe krijgt u nog broodnodige zorg in Nederland?’ Met in de hoofdrollen: op hun knieën smekende minderwaardige wezens (wij dus) tegenover de af en toe gunsten uitdelende ambtenaren.

Hoera, ik staak!

Er wordt vaak actie gevoerd tegenwoordig. Tegen bezuinigingen en voor meer loon en betere arbeidsvoorwaarden. Het uiterste middel is dan in veel gevallen staken. Lijkt me leuk, ga ik ook doen! Dit is een verslag van mijn ervaringen als staker.

Hoera, ik ga solliciteren!

Beste medewerk(st)ers van de gemeente waar ik woon. Omdat wij de laatste maanden heel veel met elkaar corresponderen en mailen, heb ik het gevoel dat ik jullie al behoorlijk goed ken. Beroepsmatig natuurlijk, dat spreekt voor zich. Volgens mij zou ik heel goed in jullie team passen, daarom stuur ik bij deze een open sollicitatie. De belangrijkste kwalificatie bezit ik in grote mate: ik ben ont-zet-tend goed in verhaaltjes verzinnen.

Hoera, ik ben een labbekak!

Dankzij Hans de Boer, de nieuwe voorzitter van de werkgeversvereniging VNO-NCW weet ik nu wat ik ben: een labbekak. Ik vind het wel een leuk woord. Labbekak. ’t Is weer eens wat anders dan het politiek correcte ‘uitkeringsgerechtigde’ wat je alleen met een uiterst zorgvuldige articulatie fatsoenlijk je strot uit krijgt. ‘Labbekak’ bekt veel lekkerder.

Hoera, het is april!

Nee, deze kop is geen fout. Ik weet dat het allang mei is, maar ik ben toch heel erg blij met april. April is de maand waarin zowel mijn moeder als ikzelf jarig zijn. April is de maand waarin de krentenboom in onze voortuin uitbundig bloeit en ik – ondanks mijn hooikoorts – dag na dag geniet van alle groeiende, bloeiende en stralende struiken, bloemen en bomen.

Hoera, er is nog dagbesteding genoeg!

Ondanks alle alarmerende berichten over bezuinigingen in de zorg, heb ik gemerkt dat niet overal de snoeischaar is gebruikt. De Wajong is afgeschaft, alle tegemoetkomingen zijn verdwenen, huishoudelijke hulp is een luxe en geen noodzaak, oudere mensen kunnen niet meer in een verzorgingshuis wonen, mantelzorgers raken zwaar overbelast… Te veel om op te noemen. Er is gelukkig één positief punt: er is nog dagbesteding genoeg! Maar of ik daar nu zo blij mee ben?

Hoera, het leger wil Maarten tòch hebben!

Maarten is 17 jaar geworden. Hij vindt het zelf niet erg bijzonder, maar ik kijk er anders tegenaan. Hij wordt groot! Dat is een saaie opmerking, ik weet het, maar het is echt waar. Hij is in korte tijd niet alleen letterlijk maar ook figuurlijk groot geworden en oogt bijna volwassen. Als ik dat zeg, haalt hij zijn schouders op. Het zal wel. Dat gezeur van moeders toch altijd. Tot er een verrassende brief komt van het Ministerie van Defensie. 

Hoera, Mark is een duizendpoot!

Studeren, de roeiclub, mantelzorg voor mij en zijn broers en o ja, ook nog af en toe ontspannen – Marks dagen zijn meer dan gevuld en mogen van hem wel dertig in plaats van 24 uren tellen. Binnenkort heeft hij nog meer uren in een etmaal nodig, want de gemeente heeft eens goed naar mijn bijna-aflopende indicatie voor huishoudelijke hulp gekeken en er is wat ontdekt: Mark is 20 jaar. En dat betekent dat hij in staat wordt geacht in zijn eentje onze complete huishouding te doen.

Hoera, de ouderbijdrage ligt onder vuur!

Tot nu toe was zorg voor kinderen altijd gratis. Niet alleen bij een gebroken been, tandartszorg of astmamedicijnen, maar ook bij comazuipen, drugsgebruik en noem maar op. Een vaststaand gegeven in Nederland: vanaf de geboorte tot de 18^e verjaardag kost de zorg niets. Geen verzekeringspremie, geen eigen risico en geen eigen bijdrage. Maar sinds 1 januari is dit voor bepaalde jongeren verleden tijd. 

Hoera, zes van de zeven is een goede score!

Maar het is wel sneu voor de zevende….

Sinds 1 januari krijgen mensen met een persoonsgebonden budget, waarmee ze zelf de benodigde zorg kunnen inkopen, het geld van dit budget niet meer op een eigen bankrekening gestort. Het  geld wordt vanaf nu beheerd door de Sociale Verzekeringsbank (SVB) en vanuit dit ‘trekkingsrecht’ worden de zorgverleners betaald. Maar het gaat nog niet helemaal goed en veel zorgverleners krijgen (nog) niet betaald. Dus is onze score -  zes van de zeven krijgen hun geld – zo slecht nog niet!

Hoera voor de OV-chipkaart!

De strippenkaart en losse treinkaartjes zijn voorgoed verleden tijd, wie nu met bus of trein wil reizen heeft een OV-chipkaart nodig. Eén handig klein pasje, gepersonaliseerd of anoniem, waarmee je in alle treinen en bussen in Nederland kunt reizen. Maar… zo’n pasje heeft ook nadelen. En dan bedoel ik niet de bekende zaken als het verplichte basissaldo en ‘waar zit dat ding ook alweer tussen al die pasjes in mijn portemonnee’.

Hoera, de zorg wordt eenvoudiger!

De radio- en televisiespotjes van de overheid zeggen het luid en duidelijk: de zorg wordt overzichtelijker, is eenvoudiger geregeld en iedereen krijgt de zorg die hij nodig heeft. Dus hoeft niemand bang te zijn voor de grote veranderingen in de langdurige zorg.

Onze gemeente heeft in ieder geval grootse ideeën: één gezin betekent één plan en één regisseur. Geen gedoe met de ene instantie voor dit en de andere instantie voor dat. Snel, doeltreffend en goed. Dat belooft wat. Aangezien ik tot nu toe met tientallen instanties en mensen te maken heb en onze gezinssituatie keer op keer tot in details uit moet leggen, zie ik dat stukje van de veranderingen wel zitten. Als het overgangsrecht is verlopen en we nieuwe indicaties moeten, kan alles hopelijk in één keer in plaats van in drie verschillende trajecten. Het is jammer dat ik op 24 december nog steeds niets heb gehoord, maar we houden de moed er in.