Studeren, de
roeiclub, mantelzorg voor mij en zijn broers en o ja, ook nog af en toe
ontspannen – Marks dagen zijn meer dan gevuld en mogen van hem wel dertig in
plaats van 24 uren tellen. Binnenkort heeft hij nog meer uren in een etmaal
nodig, want de gemeente heeft eens goed naar mijn bijna-aflopende indicatie
voor huishoudelijke hulp gekeken en er is wat ontdekt: Mark is 20 jaar. En dat
betekent dat hij in staat wordt geacht in zijn eentje onze complete huishouding
te doen.
Er bestaan
al jaren gekke regeltjes bij de toekenning van thuiszorg. Een gezonde partner
in huis? Die kan alles doen, ook al heeft hij/zij een volledige baan, zijn er
jonge kinderen en kan de ‘zieke’ partner niets. Een kind van acht jaar kan best
zelfstandig alle boodschappen doen en vanaf zo’n jaar of twaalf behoren wassen,
koken en schoonmaken tot de taken. Iemand van twintig jaar kan de volledige
huishouding doen. Streep door de thuiszorg.
Zo ver is
het bij ons nog niet, want mijn indicatie loopt – o, wonder – nog tot november.
Bij vrijwel alle andere cliënten in onze gemeente wordt de huishoudelijke hulp
al per 1 mei afgeschaft. Natuurlijk heb ik protest aangetekend tegen de
afschaffing. Daar leek alle begrip voor, totdat ze ontdekten dat ik ook nog een
zoon heb die geen autisme heeft. Spannende ontdekking, want die zoon heb ik bij
eerdere gesprekken c.q. indicatiestellingen heus niet weggemoffeld. Sterker
nog: door Marks longprobleem is de manier van schoonmaken in ons huis extra
belangrijk. Door zijn longprobleem heb ik nog zes uur in de week hulp, terwijl
ik volgens de gangbare regels met minder toe moet kunnen. Ach ja, die ‘gangbare
regels’ gaan uit van een seniorenwoning met een kleine woonkamer en één,
hooguit twee, slaapkamer(s). In drie of vier uur per week kan – volgens diezelfde
‘gangbare regels’ – een complete huishouding worden gedaan, inclusief wassen,
strijken en boodschappen doen. Petje af voor de persoon die dat lukt!
Ik heb
gelukkig nog die zes uur per week een geweldige hulp. Zij sopt, zuigt en dweilt
de woonkamer, de keuken, de gang, de wc en de badkamer. En ze sopt mijn
slaapkamer. Alles nat en héél grondig, want Mark heeft een extreme
huisstofmijtallergie en hij wordt net zo goed ziek van stof dat zit verstopt in
een akelig hoekje dan van zichtbaar stof middenop bijvoorbeeld de tafel. Arjen,
Mark en Maarten moeten zelf hun eigen kamer schoonhouden (wat alleen Mark elke
week keurig netjes doet). En dan blijven er nog heel wat klussen over die we –
met pijn en moeite - gezamenlijk doen: de was, de boodschappen, de extra keren
zuigen.
Tja, we zijn
een lastig gezin. Mijn kleine lichamelijke handicap, het autisme van Arjen en
Maarten, het longprobleem van Mark. De gemeente-ambtenaren hebben er begrip
voor dat ikzelf, Arjen en Maarten niet echt goed in soppen zijn. Maar Mark is
een ander geval. Hij wordt gezond verklaard en mag de huishouding gaan doen. Ik
stel in mijn ogen zeer relevante vragen. Wanneer heeft hij de tijd om dat te
doen, als hij alle zeilen bij moet zetten om de studie vol te houden? Hoe moet
hij dat doen, nu Neutral geen allesreiniger meer maakt en we na twee jaar nog
steeds geen vervangende allesreiniger zonder raar geurtje en voor Mark
letterlijk prikkende bestanddelen hebben gevonden?
Laat ik
eerlijk zijn: de definitieve beslissing is er nog niet. De ambtenaar is zeer
welwillend, maar ja, die regeltjes. Ondertussen heeft Mark een goede oplossing
bedacht. Hij wil bèst een volledige huishouding gaan doen, maar dan wel zijn
eigen. Als de gemeente dit echt doorzet, gaat hij op kamers. Ook dat wordt nog
een klus want in verband met zijn longen voldoet één kamer niet, maar dat is
van later zorg. We zwaaien hem uit en dan sta ik weer bij de gemeente op de
stoep. Wie moet nou ons huis schoonmaken? En wie vult het gat dat Mark
achterlaat wat betreft de uuuuuuuuuren hulp aan mij en zijn broers? Ik mag het
natuurlijk niet zeggen want het riekt naar chantage, maar ik denk echt dat voor
de gemeente het gewoon continueren van de huishoudelijke hulp goedkoper is…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten