Dankzij
Hans de Boer, de nieuwe voorzitter van de werkgeversvereniging VNO-NCW weet ik nu wat ik ben: een labbekak. Ik vind het
wel een leuk woord. Labbekak. ’t Is weer eens wat anders dan het politiek
correcte ‘uitkeringsgerechtigde’ wat je alleen met een uiterst zorgvuldige
articulatie fatsoenlijk je strot uit krijgt. ‘Labbekak’ bekt veel lekkerder.
En laten
we eerlijk zijn: de heer De Boer heeft natuurlijk groot gelijk met zijn betoog
dat mensen die een uitkering ‘genieten’ (ook al een mooi woord) te benijden
zijn. Ze krijgen zonder er iets voor te hoeven doen geld in de hand en wonen
dus luxe in luilekkerland op kosten van de werkende mens. Zoals de uitdrukking
al zegt: je hebt nu eenmaal werkpaarden en je hebt luxepaarden. Wat jammer voor
de heer De Boer dat hij een werkpaard moet zijn.
Ik ben één
van die luxepaarden en ik krijg elke maand zomaar geld. Ik baad samen met mijn
drie zoons dan ook in grote luxe, dankzij het maandelijkse bedrag dat net drie
euro hoger is dan de bijstand voor een alleenstaande. Meneer De Boer betoogt
dat het bijstandsbedrag wel lager kan, dus is volgens die redenering mijn
inkomen riant te noemen. Het is dus alleen maar voor de lol dat ik elke maand
flink zit te puzzelen om na het betalen van de vaste lasten rond te komen met
een vrijwel lege portemonnee.
En
natuurlijk is het ook alleen maar voor de lol dat ik elke dag pijn heb, dat ik
buitenshuis krukken moet gebruiken om te kunnen lopen, dat ik ’s avonds – soms
al 's middags of nog eerder - doodop ben en dat ik veel dingen die voor meneer
De Boer normaal zijn niet meer (goed) kan. Ik vind het ook om te gieren zo leuk
dat ik elke maand een hoge zorgpremie moet betalen, om de vier weken een snel
stijgende eigen bijdrage voor mijn ludiek-hoge zorgkosten afdraag èn jaarlijks
het inmiddels – wat mij betreft enorm uit de hand gelopen - eigen risico mag
aftikken.
Laat ik
ook eens naar mijn zoons kijken. Mark vindt het heerlijk om zo vaak benauwd te
zijn en om veel dingen niet te kunnen doen die zijn leeftijdsgenoten wel met
gemak kunnen. Dat levert hem lekker extra veel vrije tijd op. Daar heeft hij de
hoge medicijnkosten graag voor over. ’t Is een beetje jammer dat hij geen geld
heeft om in die vrije tijd leuke dingen te doen, maar tsja – ’t is het een of
het ander.
Arjen en
Maarten zijn heel bijzondere knullen. Ze zijn heel blij met hun ernstige vorm
van autisme plus adhd, gelardeerd met wat astma. De wereld wordt er zo anders
door. Enger, dat wel, maar dat is toch spannend? Net als een leuke achtbaanrit?
Die rit maken Arjen en Maarten gevoelsmatig wel tien keer per dag. Super!
Voor de
jongens is het fantastisch nieuws dat meneer De Boer en passant ook aankondigt
dat de banen voor arbeidsgehandicapten er niet kunnen komen. Hoeven zij lekker
ook niet te werken, kunnen ze net als hun moeder labbekakken worden. Een beetje
jammer dat de Wajong en de Wet Tegemoetkomingen Chronisch Zieken en
Gehandicapten zijn verdwenen, maar zelfs in plaats daarvan een lagere bijstand
is mooi meegenomen. Hele dagen genieten van hun gevoelsmatige achtbaanritjes
met af en toe een stukje droog brood om op te kauwen.
Jarenlang
hebben wij gezamenlijk geprofiteerd van de meer dan riante regelingen voor labbekakken.
Ons huis is in al die jaren zo overdreven goed schoongemaakt, dat het niet meer
dan normaal is dat we de huishoudelijke hulp door alle prachtige nieuwe
zorgplannen nu ontslaan en haar gunnen dat ze ook een labbekak wordt.
Conclusie:
ik ben een labbekak. En ik ben er trots op!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten