Hoera, ik staak!

Er wordt vaak actie gevoerd tegenwoordig. Tegen bezuinigingen en voor meer loon en betere arbeidsvoorwaarden. Het uiterste middel is dan in veel gevallen staken. Lijkt me leuk, ga ik ook doen! Dit is een verslag van mijn ervaringen als staker.

Ruim anderhalve week ben ik niet actief geweest op Facebook. Resultaat: nul komma nul. Mijn zoons lachen me uit en verder merkt niemand mijn afwezigheid. Geen berichtjes met ongeruste vragen, geen meldingen, helemaal niets. Kortom: staking mislukt.

Ongeveer anderhalve maand lang heb ik geen blog geschreven. Resultaat: nul komma nul. Geen vragen, geen berichtjes. Lekker rustig zonder het gezeur van dat mens…. Kortom: staking mislukt.

Sinds Maarten weer naar school is, heb ik geprobeerd de vakantie te verlengen en te staken van het ‘zorgen maken’. Struisvogeltje spelen dus. Resultaat: twee fikse huilbuien en een hoge bloeddruk.

Want hoe kan ik staken als Marks herkansing mislukt en hij door deze drie ontbrekende punten zijn propedeuse niet heeft gehaald? Hoe kan ik staken als hij zó hard heeft geleerd, maar dit mondelinge tentamen niet haalt omdat het door een andere docente wordt afgenomen die heel andere eisen stelt dan de vorige docent? Hoe kan ik staken als Mark verdrietig thuiskomt en er gesprekken met de slb’er (zeg maar mentor) en de decaan moeten worden geregeld? Dat kan Mark natuurlijk allemaal uitstekend zelf, maar ik wil hem wel mijn schouders bieden om op te leunen en te steunen.

En hoe kan ik staken als er elke keer weer een barrière opdoemt om Arjen bij zijn stage weg te houden? Hij mag pas op stage na het behalen van een bepaald aantal studiepunten. Dat is moeilijk als de groepsopdracht mislukt door de langdurige afwezigheid van twee van de drie studenten (drie keer raden wie wèl aanwezig is en meer dan zijn portie van het werk doet) en de docent veel te laat met een vervangende opdracht komt - met daarbij de mededeling dat de opdracht niet meer in het lopende studiejaar gedaan kan worden.

Het wordt nog moeilijker als diezelfde docent het nakijken van ander werk uitstelt en pas ná de zomervakantie met cijfers komt, zodat er vlak voor het geplande begin van de stage eindelijk voldoende studiepunten zijn. En het wordt haast onmogelijk als het digitale stagedossier vervolgens zo onduidelijk blijkt te zijn dat het vrijwel niet lukt om het binnen enkele dagen compleet te maken en de docent – opnieuw dezelfde – geen uitleg wenst te geven en dreigt de stage af te keuren als niet diezelfde avond alles digitaal is ingeleverd. Arjen stuitert, ‘paniekert’ en weet niet waar hij het zoeken moet. Dus hoe kan ik staken?

En hoe kan ik staken als Maarten ’s morgens nog met een taxi naar school gaat, maar ’s middags zelfstandig met de bus naar huis moet komen? De oogst na twaalf schooldagen: één keer ov-chipkaart vergeten, vier keer veel te laat thuis en een continue zoektocht naar bekenden met wie hij mee kan reizen.

Kortom, ook deze staking is mislukt.

Ik ben geen politievrouw die vijf procent meer inkomen te weinig vindt. Zonder hiermee kritiek op de hardwerkende politiemensen te willen leveren, zou ik dolgelukkig zijn met vijf procent meer inkomen. Maar als uitkeringsgerechtigde zit dat er niet in. Zit dat er al jaren niet meer in. Ik heb geen baan, geen baas, geen zelf verdiend geld. Ik weet wat ik elke maand krijg en ik weet dat ik dat – als er geen onverwachte politieke aardverschuivingen komen – tot aan mijn pensioenleeftijd elke maand blijf krijgen. Het is bepaald geen vetpot (drie euro meer dan bijstand voor een alleenstaande), maar ik hoef niet bang te zijn voor een reorganisatie, voor verlies van een baan, voor verplicht verhuizen.

Dus waarom zou ik staken? Toch heb ik één heel grote wens die waarschijnlijk veel chronisch zieken en gehandicapten met mij delen. Kunnen we staken van onze ziekte of handicap? Eén dagje geen ziekte of handicap meeslepen? Eén dagje ‘gewoon zijn’ – wat dat dan ook moge zijn? Eén dagje geen pijn en vermoeidheid; één dagje kinderen zonder autisme, astma, adhd, noem maar op.

Ik wil staken! Wie staakt er mee?