Ondanks alle
alarmerende berichten over bezuinigingen in de zorg, heb ik gemerkt dat niet
overal de snoeischaar is gebruikt. De Wajong is afgeschaft, alle
tegemoetkomingen zijn verdwenen, huishoudelijke hulp is een luxe en geen
noodzaak, oudere mensen kunnen niet meer in een verzorgingshuis wonen, mantelzorgers
raken zwaar overbelast… Te veel om op te noemen. Er is gelukkig één positief
punt: er is nog dagbesteding genoeg! Maar of ik daar nu zo blij mee ben?
Mijn dagen
zijn goed gevuld. De zorg voor Arjen en Maarten vraagt het grootste deel van
mijn tijd, maar daarnaast ben ik bezig met aandacht voor Mark, het deel van het
huishouden dat ik wel zelf kan doen, mijn vrijwilligerswerk en knokken met mijn
eigen beperking. Dus sta ik niet te springen om extra klussen die ongevraagd op
mijn bordje worden gelegd maar die ik niet kan weigeren.
Ziehier de
oogst van één week.
*Het
curateleverslag van Arjens financiële perikelen over 2013 roept elf (!) maanden
na inleveren een vraag op bij de kantonrechter. Er is niets veranderd sinds de
curatele in 2010 bij zijn achttiende verjaardag is ingesteld, maar toch wenst
de rechter te weten of dit nog wel nodig is. Aangezien Arjen een opleiding
volgt en zelf een bankrekening beheert – nota bene een advies van de rechter
zelf – is curatele mogelijk te zwaar. Zoals gezegd: er is niets veranderd sinds
de instelling van de curatele. De rechtbank mag rustig elf maanden nemen voor hun
vraag (de goedkeuring van het verslag is er nog steeds niet), maar ik moet
binnen drie weken een uitgebreide reactie sturen.
*Het
leerlingenvervoer voor Maarten staat ter discussie. Hij gaat nu voor het tweede
schooljaar met een taxi naar school. De gemeente is hier niet blij mee en
dringt steeds sterker aan op oefenen met reizen per openbaar vervoer. Dat doen
we ook, maar het tempo kan echt niet zo hoog liggen als de gemeente wil. Al die
drukte, al die prikkels, al die veranderingen en onbekende medereizigers maken
een reis per bus, zeker in het spitsuur, niet gemakkelijk. Deze week is het
aanvraagformulier voor volgend schooljaar gekomen. De gemeente heeft besloten
dat de jongelui best onder begeleiding per openbaar vervoer kunnen reizen en
dat alleen bij hoge uitzondering nog taxivervoer wordt toegekend. De ouders
moeten deze begeleiding zelf doen of regelen. Twee keer per dag per bus op en
neer naar Maartens school? Dat gaat in totaal bijna drie uur tijd per dag
kosten. Enne… het aanvraagformulier, met uitgebreide uitleg, moet binnen twee
weken retour. Dat zal ik zelf moeten brengen en bij de balie van het
gemeentehuis een ontvangstbevestiging vragen, want vorig jaar is het formulier
ergens tussen brievenbus en Maartens dossier verdwenen.
*Opnieuw is
één van de begeleidsters van Maarten niet uitbetaald. Sinds het trekkingsrecht
is ingevoerd, werkt één begeleidster volgens het SVB niet meer voor ons.
Mailen, bellen, formulieren uploaden of per post sturen – het maakt allemaal
niets uit. In de krant staat dat medewerkers van de SVB er niet tegen kunnen
dat wanhopige cliënten boze dingen zeggen, maar mijn ervaring is dat de
medewerkers zelf ook niet al te netjes zijn tijdens telefoongesprekken.
Inmiddels heeft de begeleidster sinds 1 januari één betaling gehad en – hoe kan
het anders – dat bedrag klopte niet.
*Het
omzetten van het uurloon van mijn huishoudelijke hulp naar een vast maandloon
stuit op een praktisch probleempje. Omgerekend overstijgt het voorgestelde
maandloon namelijk het maximaal toegestane uurloon met maar liefst twaalf cent.
En dat terwijl het maximaal toegestane uurloon een onduidelijk administratief
gegeven van de gemeente is en de SVB mij eerder een brief stuurde, waarin de
omzetting naar een vast maandloon werd voorgesteld. En in dat voorstel lag het
maandloon zelfs hoger!
*De cijfers
die Maarten in de laatste toetsweek heeft gehaald komen binnen. We staan niet
te juichen. Er moet flink worden overlegd met docenten en zorgmentor, want als
we zo door gaan redt Maarten het weer niet. Dat vraagt veel inzet van mij, van
de begeleidsters, van school – en natuurlijk van Maarten zelf.
*Mijn strijd
met de gemeente over de huishoudelijke hulp sleept zich voort. De gemeente
blijft beweren dat een persoonsgebonden budget niet meer mogelijk is, waarmee
de gemeente dus in strijd met de wet handelt. Bovendien is het informatieve
gesprek dat ik heb gehad achteraf omgedoopt tot het beruchte keukentafelgesprek
met bijbehorende herindicatie en wordt mijn lopende indicatie domweg aan de
kant geschoven.
Kortom,
genoeg te doen! Ik hoef niet bang te zijn dat ik achter de geraniums beland. Er
is nog dagbesteding genoeg…. Maar ik maak me wel ernstig zorgen. Niet alleen
over het feit of wij en alle andere zorgvragers nog genoeg zorg overhouden.
Niet alleen over mijn steeds leger wordende portemonnee. Maar ook over de
prangende vraag of deze bezuinigingen wel uitpakken zoals ze bedoeld zijn. Het
hele systeem lijkt alleen maar bureaucratischer, ingewikkelder en lastiger te
worden. En dat zijn beslist geen synoniemen voor goedkoper!
In ieder
geval mag op de dagbesteding die ik nu ongevraagd krijg ‘toegekend’ wat mij
betreft flink worden bezuinigd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten