Hoera, Mark is een vermogend man!

Mark heeft het moeilijk dit schooljaar. Het ergste is dat zijn droom – meester worden – aan diggelen ligt. En er zijn wat lastige bij-effecten. Zo is de studiefinanciering per 1 februari gestopt met als resultaat: inkomen 0 euro. Een bijbaantje was altijd behoorlijk moeilijk, door Marks allergisch astma, zijn drukke mantelzorgtaken en het vrijwilligerswerk bij de roeiclub. Nu is het een dringende noodzaak geworden, want de maandelijkse uitgaven zijn géén 0. Mark is beslist geen luxe-beestje, maar de zorgpremie, het eigen risico en een beetje zak- en kleedgeld zullen toch ergens vandaan moeten komen.

Solliciteren is een zware klus. Een ongeschoolde 19-jarige? Veel werk mag/kan hij door zijn longen niet doen (vakken vullen, in een fabriek, snackbar); voor veel werk is hij nota bene al te oud (winkels); veel werk moet nog beginnen (seizoenswerk) – en erg veel werk is er momenteel niet eens voor jongeren. We bedenken alle mogelijke adressen voor open sollicitaties, maar het enige wat retour komt zijn afwijzingen.

Zo komt helaas de bijstand in zicht. Want waar moet ik het geld vandaan halen? De vier weken wachten zijn om, de aanvraag moet ingediend worden. Het formulier schrijft voor: digitaal aanvragen, aan het eind verschijnt een telefoonnummer, dat moet je bellen en dan volgt een oproep voor een gesprek (al staat op het formulier dat je een bandje te horen krijgt waarop foutief staat dat je teruggebeld wordt – de hele werkwijze komt van begin af aan nogal knullig over). Als je niet belt, geldt de aanvraag niet.

Tja, dan geldt Marks aanvraag dus niet. Want hij komt nooit bij een telefoonnummer uit. Wat hij ook probeert, elke keer gooit ‘het systeem’ hem er uit omdat hij te jong is en eerst vier weken moet wachten. Maar dat is toch al gebeurd??? Dus gaat Mark een dag later met zijn formulier naar de sociale dienst. Hij blijkt niet de eerste te zijn bij wie dit gebeurt. Vacature voor een systeembeheerder, lijkt me. De aanvraag mag op papier worden ingediend. Zijn saldi moeten worden ingevuld, dus kijkt Mark even via internet op zijn bank- en spaarrekeningen. Hé – de Pabo heeft eindelijk het collegegeld teruggestort! Dat is prettig, want dan heeft hij weer wat geld. Al was het natuurlijk de bedoeling om dat geld, dat ik vorig jaar voor hem bij elkaar heb gespaard, te gebruiken voor het collegegeld in het nieuwe schooljaar.

Dat plan gaat niet door. Dankzij het collegegeld is Mark… te rijk! De uitleg dat het geld feitelijk van mij is, doet niet terzake. Het staat op Marks rekening. Wat zijn wij naïef. Als we het collegegeld op mijn rekening terug hadden laten storten, was er niets aan de hand geweest. Als Mark zijn studiebeurs verbrast had in plaats van elke maand wat te sparen voor het collegegeld van het volgende jaar, was er niets aan de hand geweest. Als Mark een week eerder gauw zijn spaarrekening op mijn naam had gezet –  een beetje geld dat wij vanaf zijn geboorte voor hem gespaard hebben -, was er niets aan de hand geweest. Als de Pabo een week later het collegegeld had teruggestort, was er niets aan de hand geweest.

Maar nu is Mark nèt te rijk en mag hij zijn beetje spaargeld op gaan eten. Geen bijstand, geen hulp bij het zoeken van werk, niets. Hoera, Mark is een vermogend man! Maar als het nieuwe schooljaar begint niet meer. Dan zijn de centen verdwenen. Dus ga ik ondanks alles weer proberen te sparen. Voor collegegeld.