Al jaren zitten we in grote onzekerheid. Wat gaat er
allemaal gebeuren, wat blijft er na alle bezuinigingen nog over aan hulp voor
mijn jongens? De berichten zijn dramatisch: de Wtcg is inmiddels afgeschaft,
dus komt er geen compensatie meer van het eigen risico, moet het volle pond
betaald worden aan eigen bijdragen en is de bankrekening eind december een stuk
leger door het ontbreken van de jaarlijkse tegemoetkoming in de hoge zorgkosten.
Met ingang van komend schooljaar bestaat het ‘rugzakje’ niet meer en is Maarten
voor ondersteuning op school afhankelijk van een nieuwe regeling. Volgend
kalenderjaar moeten we voor zorg bij de gemeente aankloppen en als de
voortekenen niet bedriegen betekent dat een flinke achteruitgang.
En tenslotte wordt de Wajong afgeschaft. Geen
inkomensvoorziening meer voor mensen die voor hun 18e verjaardag al
de pech hebben gehandicapt of chronisch ziek te zijn. Er komt wel een nieuwe
wet, de Participatiewet, maar daar komt vrijwel niemand voor in aanmerking. Arjen
is 21 jaar en heeft ‘geluk’. Hij heeft een Wajong-uitkering. Naast de
studiefinanciering ontvangt hij nu een derde van de gebruikelijke Wajong-uitkering,
omdat het voor hem onmogelijk is om een studie te combineren met een baan. Deze
uitkering is broodnodig, want door de hoge zorgkosten is het onmogelijk om van
de studiefinanciering rond te komen. En het gaat uitstekend! Arjen haalt een
mooie hoeveelheid studiepunten en we gaan optimistisch verder.
Mocht het onverhoopt toch niet lukken, kan hij na zijn
opleiding geen werk vinden of mislukt een baan door onvoldoende begeleiding –
dan kan Arjen terugvallen op een volledige Wajong-uitkering. Geen vetpot, maar
genoeg om het mee te redden. Arjen houdt zijn recht op deze uitkering, want in
tegenstelling tot de oorspronkelijke plannen heeft de regering inmiddels
besloten dat iedereen die nu een Wajong-uitkering heeft, deze mag houden.
Voor Maarten ligt de zaak anders. Maarten is 16 jaar en
hoort daardoor bij de eerste groep die de gevolgen van alle bezuinigingen
keihard gaat merken. Geen Wajong, geen Participatiewet, minder zorg en
begeleiding… Zoek het allemaal zelf maar uit. Jongeren zoals Maarten komen
terecht in een uitzichtloze situatie. De studiefinanciering wordt een
leenstelsel. Al het geleende geld gaat op aan collegegeld en zorgkosten. Studieboeken,
zakgeld, kleedgeld, mobiele telefoon enzovoorts komen voor mijn rekening, omdat
werken naast een studie voor hem onmogelijk is. Daarna wordt werk zonder
begeleiding moeilijk. Geen Wajong of een ander vangnet. Dus kijken jongeren als
Maarten uit op een leven in de bijstand. Een leven lang onder het strakste
financiële regime dat er bestaat: het minimum van het minimum om van te leven
en nooit nooit nooit een extraatje. Want alles wat er aan extraatjes binnenkomt,
gaat meteen van de bijstandsuitkering af. En dat vijftig jaar lang! Als een
jongere als Maarten thuis blijft wonen – wat steeds meer zal moeten, omdat
wooninitiatieven en dergelijke onder de nieuwe zorg- en bijstandsregels haast
niet meer mogelijk zijn – of met iemand gaat samenwonen, wordt de bijstand
stopgezet en mogen ouders / partner hem onderhouden. Wat een
leeftijdsdiscriminatie! Voor je 18e ziek of gehandicapt? Geen WAO of
WIA. Zoek het zelf maar lekker uit!
Ik studeer momenteel voor struisvogel. Ik wil het allemaal
nog niet weten. Arjen rolt er redelijk goed doorheen. Hij houdt zijn Wajong, is
dus verzekerd van een (klein) inkomen. Hij kan door met leren & leven. Ik
heb mijn eigen (kleine) inkomen. Wij kunnen later samen Maarten net
onderhouden. Op één of andere manier gaan we dat redden. Dus ook Maarten kan
door met leren & leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten