Hoera, het is lente!

Maarten kijkt me stomverbaasd aan als ik vertel dit keer een blog te schrijven met als titel ‘Hoera, het is lente’. Wat saai! Dat weet toch iedereen al? Wat is daar voor bijzonders aan??? Dat eerste: natuurlijk, dat klopt. Iedereen weet dat het lente is. Maar daarom is de lente nog niet saai. Dat tweede: ik vind het elk jaar opnieuw bijzonder. Ik ben geen herfsttype (brrrr, al die dwarrelende blaadjes) en zéker geen wintertype. Niet alleen ben ik een koukleum eerste klas, het is met vier benen ook lastig lopen op sneeuw en ijs en fietsen kan ik bij zulke weersomstandigheden niet door het te grote risico om te vallen. Ik houd niet van opgesloten zitten…

Dus ondanks mijn hooikoorts en de daarbij horende niesbuien, snotterneus en hoofdpijn ben ik elk jaar opnieuw dolblij als de lente zich aandient. Bij de eerste sneeuwklokjes laait het vlammetje van hoop en blijdschap al op. Dan de krokussen, de eerste groene sprietjes van narcissen – hoe cliché: ik kan ze wel uit de grond omhoog kijken! - en een enkele tulp, de bloesem in de krentenboom en de amandelboom in onze voortuin. Op wonderbaarlijke wijze worden alle dorre, grijze takken opeens weer groen. Mark gaat nog vrolijker dan anders naar de roeiclub, want de oplopende temperaturen en een voorzichtig zonnetje zijn ideaal om te roeien. Hoera, het is lente!

Dit jaar is de komst van de lente extra fijn. Vraag me niet waarom, want dat weet ik niet. Er zijn nog zoveel hobbels te nemen en er staan figuurlijk zoveel donderwolken aan de lucht van onze toekomst, dat het niet logisch is om blij en vrolijk te zijn. En tòch ben ik blij en vrolijk. En – opnieuw cliché – hoopvol.

Het Zorgkantoor heeft twee brieven gestuurd. Eentje aan de wettelijk vertegenwoordiger van Maarten en eentje aan Arjen, waarvan ik vind dat die ook voor mij als zijn curator is. Daarin wordt verkondigd: ‘Er zijn geen onregelmatigheden geconstateerd. Uw persoonsgebonden budget (pgb) wordt ongewijzigd voortgezet.’ Twee korte briefjes, twee droge opmerkingen. Maar o, zo belangrijk. De ongelooflijke spanning van het administratief vooronderzoek (zeg maar: intensieve controle van de volledige pgb-administratie) en het huisbezoek kan ik nu loslaten. Er hoeft geen ‘te koop’-bord in de tuin, we hoeven geen pgb-geld terug te betalen. Natuurlijk hoeven we dat niet, want ik besteed het precies zoals het bedoeld is: uitstekende zorg inkopen voor mijn jongens. Dat wist ik wel, dat weet ik wel, maar zo’n onderzoek blijft – mede door alle negatieve media-aandacht voor pgb’s - ontzettend spannend.

De regering heeft een Zorgakkoord gesloten, waardoor de bezuinigingen op de zorg iets worden verzacht. Voortzetting van het huidige pgb wordt door een overgangsregel gegarandeerd tot eind 2015. Arjen houdt zijn Wajong-uitkering. Nog belangrijker: Arjens studie verloopt uitstekend. Mark krabbelt weer op na zijn fikse tegenslag, al weet hij nog niet bij welke school hij zich nu in gaat schrijven. Daar is wel haast bij, want dit jaar moet dat al voor 1 mei. Maarten begint eindelijk door te krijgen hoe je moet leren en zijn cijfers gaan met kleine stapjes vooruit. Waarschijnlijk niet voldoende om nog over te gaan, maar er is een wereld gewonnen op sociaal gebied en hij geeft niet op.

Als ik goed kijk, zijn er genoeg zonnestralen te vinden tussen de donkere wolken. Hoera, het is lente!