Een gezin als het onze is behoorlijk eenzaam. Weinig
vrienden kunnen de constante druk van autisme, astma, probleem hier en probleem
daar voor langere tijd aan en vrijwel iedereen haakt af. Wij hebben zelf geen
keus. We moeten leven met wie we zijn en hoe we zijn. Regelmatig heb ik contact
met andere vrouwen zoals ik en daar zie ik hetzelfde patroon. Wij hebben
tenminste nog het grote geluk dat mijn ouders niet alleen fijne ouders maar ook
een geweldige opa en oma zijn.
Wonderbaarlijk genoeg hebben we al jarenlang een trouwe
vriend. Eentje die er altijd is, eentje die altijd voor ons klaar staat. Bij de
curatele-aanvraag voor Arjen was hij paraat. Bij de contacten met de gemeente
is hij bijna altijd aanwezig – afgelopen maand nog heeft hij flink van zich
laten horen bij de aanvraag voor Maartens leerlingenvervoer voor het komende
schooljaar. Als het om de extraatjes voor jonge mantelzorgers gaat, staat hij
altijd aan Marks zijde. Bij de persoonsgebonden budgetten heeft hij een stevige
vinger in de pap. En tijdens Maartens toetsweken is hij de chauffeur van de
taxi. Voorbeelden genoeg om nog even door te gaan, maar het beeld is nu wel
duidelijk.
Er is één dingetje jammer. Deze goede vriend die we bijna
overal tegenkomen, heet Murphy. Wij kennen zijn wet van haver tot gort. En dat
betekent dat papieren zoek raken, we regelmatig aan de beurt zijn bij
intensieve controles waarbij allerlei gekke dingen gebeuren, dat Mark altijd
wordt vergeten bij uitnodigingen aan jonge mantelzorgers, dat er juist in
toetsweken iets mis gaat met Maartens taxivervoer, dat procedures extra lang en
extra ingewikkeld verlopen zodat ik er meer dan een dagtaak aan heb. Murphy is
een goede vriend die we kunnen missen als kiespijn.
Gelukkig slagen we er altijd in zijn werk te
neutraliseren. De papieren worden opnieuw verstuurd, bij de controles blijkt
natuurlijk alles in orde te zijn, Mark mag volgende maand eindelijk mee met een
uitstapje voor jonge mantelzorgers, enzovoorts. Maar het kost zóveel extra tijd
en frustratie! Het is niet moeilijk om te kiezen tussen eenzaamheid en een
fijne vriendschap. Maar Murphy? Nee, die gun ik een onbewoond en heel eenzaam
eiland.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten