Stijf van de spanning leest Mark zijn ‘speech’ nog eens.
En nog eens. Vanmiddag gaat hij naar de klachtencommissie en worden de
problemen in zijn carrière op de Pabo besproken. Mark neemt zich voor om
zakelijk, duidelijk en sterk te zijn. Ikzelf kan helaas niet mee, maar gelukkig
is daar opa – de grote vriend van de drie jongens op wie ze altijd kunnen
bouwen & vertrouwen.
Voor achtergrond:
zie blogs van 25 januari (Hoera, Mark is ijzersterk!) en 22 maart (Hoera, Mark is een vermogend man!)
Mark verwacht geen wonderen van de klachtencommissie.
Zeker niet nu het eerdere schikkingsgesprek is uitgelopen op een partijtje
moddergooien, waarbij met name de voorzitter van de examencommissie van mening
was dat alles Marks eigen schuld was en dat hij daardoor maar eens flink de
grond ingestampt moest worden.
Mark hoopt op erkenning. Erkenning van het feit dat er
veel fouten zijn gemaakt, erkenning dat er anders met hem en zijn problematiek
omgesprongen had moeten worden. Erkenning die het hem gemakkelijker maakt om
deze beroerde periode af te sluiten en verder te gaan met iets nieuws. We
hebben al besloten om hierna niet door te gaan. De landelijke klachtenprocedure
neemt zoveel tijd in beslag dat we allang in het nieuwe schooljaar zitten als
daar een uitspraak wordt gedaan. Dan kost het dus nog een schooljaar. Het is
tijd om er een punt achter te zetten en de blik naar voren te richten.
Het begint al goed, want blijkbaar is dit de verkeerde
klachtencommissie voor deze zaak. Och, in Marks ogen past dat wel bij alle
gebeurtenissen op de Pabo. Een echt goed begin is de constatering dat opa mee
naar binnen mag en zelfs mee mag praten, zodat Mark er dit keer niet alleen
voor staat. De directeur van de opleiding laat zonder bericht verstek gaan. De
voorzitter van de examencommissie is er ook niet, maar heeft de secretaris
afgevaardigd. Deze man begint ‘brommerig’ en negatief, maar draait gaandeweg
het gesprek volledig om. Uiteindelijk erkent hij zelfs dat hij, nu hij Mark
kent en de zaak voor hem duidelijker is, heel anders over de situatie denkt. De
leden van de klachtencommissie zijn vriendelijk, stellen ter zake doende vragen
en tonen begrip.
En dat niet alleen: er wordt duidelijk geconcludeerd dat
er op z’n minst slordig, zo niet fout is gehandeld! Er ligt nog geen uitspraak
natuurlijk, maar voor Mark is het klip en klaar: hij heeft zijn erkenning
binnen. Van zowel de klachtencommissie als de secretaris van de
examencommissie. Eindelijk!
Niet dat hij er in de praktijk veel aan heeft. Het levert
nog steeds geen certificaat voor rekenen op en het verloren jaar, inclusief
verloren studiefinanciering, verdwijnt er niet door. Een andere mogelijkheid om
zijn rekenvaardigheid aan te tonen is er ook nog steeds niet – en zal er waarschijnlijk
ook niet komen.
Maar toch geeft het hoop. Hoop voor Mark, die nu merkt
dat je als één studentje in het grote geheel wel gezien kunt worden. Hoop voor
Mark, die deze periode nu af kan sluiten en zich voor de volle honderd procent
gaat richten op een nieuwe studie. Een nieuwe Pabo, als hij daar volgende maand
de rekentoets tòch nog haalt. En anders als tweede maar zeker niet mindere keus
een studie logopedie.
En hoop voor nieuwe studenten bij de ‘oude’ Pabo. Want
Mark heeft steeds nadrukkelijk aangegeven niet alleen voor zichzelf te vechten,
maar ook voor andere studenten met een probleem. Want iemand een duwtje in de
goede richting geven is net zo gemakkelijk als iemand afkammen – maar echt véél
leuker!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten