Hoera, het CAK maakt excuses!

Ja, het staat er echt: ‘Ten slotte bieden wij u onze excuses aan voor de frustraties die u in verband met de procedures voor de Wtcg 2012 heeft ervaren.’ Na twee of drie keer excuses in een voorafgaand telefoongesprek heb ik nu een brief met eveneens excuses in mijn handen. En niet alleen dat, na alle gedoe is de Wtcg-uitkering over 2012 eindelijk aan Maarten toegekend. Dat verbaast me niets, want hij heeft er gewoon recht op. Maar die excuses verbazen me wel. Het woord ‘sorry’ bestaat haast niet meer en nu krijg ik zomaar uitgebreid excuses van een overheidsinstantie. Leuk!

Het CAK (Centraal Administratie Kantoor) regelt niet alleen de inning van de eigen bijdragen in de zorg, maar voert ook een groot deel van de Wtcg, de Wet tegemoetkomingen chronisch zieken en gehandicapten, uit: de Compensatieregeling Eigen Risico, de korting op de eigen bijdragen en de jaarlijkse uitkeringen. Dit alles om mensen die door hun ziekte of handicap elk jaar weer torenhoge zorgkosten hebben nog een klein beetje te compenseren. Helaas is de wet inmiddels afgeschaft, maar omdat de uitkeringen met terugwerkende kracht worden uitbetaald moeten de laatste restjes nog worden geregeld.

Zo ook de Wtcg-uitkeringen over 2012. Sinds de wet enkele jaren geleden is ingesteld, hebben wij die uitkeringen automatisch gekregen. Maar dit keer komt er opeens een kink in de kabel: Maarten krijgt geen toekenning. Ik bel het CAK. Aangezien er dit keer voor het eerst een inkomenstoets is, heeft het CAK meer tijd nodig. Ruim twee maanden lang wordt er gezegd: wacht nog even, we hebben het druk, het kan nog komen…. Enzovoorts. Maar er komt niets.

Ik wil graag weten waarom Maarten de uitkering dit keer niet krijgt. Waar is het mis gegaan? Is zijn hoge ‘zorgverbruik’ (fraaie term) niet bekend? Of toetst het CAK aan een verkeerd inkomen, wat ons bij de eigen bijdragen al eens eerder is overkomen? Maar antwoord krijg ik niet. Alleen het advies: stuur een aanvraagformulier in. Als het dan wordt afgewezen, wordt vermeld waarom.

Zo gezegd, zo gedaan. Na ruim een maand komt de ontvangstbevestiging al. Twee maanden later komt de afwijzing. ‘U voldoet niet aan de voorwaarden’. Nu weet ik nog steeds niet waarom het is afgewezen, want Maarten voldoet wel aan de voorwaarden. Opnieuw bellen. Ik zal teruggebeld worden. Dat gebeurt niet. Dus bel ik weer. Er wordt me verzekerd dat ik meerdere malen ben gebeld, maar dat ik niet heb opgenomen. Rara? Ben ik doof geworden, dat ik de telefoon niet heb gehoord? Zijn telefoon en antwoordapparaat kapot? Antwoorden zijn er nog steeds niet. Het enige dat er op zit, is bezwaar indienen en bewijzen dat Maarten aan alle voorwaarden voldoet.

Dus: alle inkomensgegevens kopiëren, Maartens volledige zorgindicatie kopiëren, een medicijnenoverzicht bij de apotheek halen, brief schrijven, hele pakket aangetekend versturen. Twee weken later ligt de toekenning in de bus. Niet naar aanleiding van mijn bezwaar, maar ‘gewoon’. ?????? Geen uitleg, alleen de standaardbrief.

Twee dagen later het telefoontje van de CAK-medewerker van de afdeling bezwaar. Of hij het bezwaardossier mag sluiten. Ja, dat mag. In dat gesprek komen de excuses. Want deze CAK-medewerker begrijpt er niets van. Maarten heeft toch zo duidelijk als wat recht op de uitkering? De medewerker en ik zijn het volledig eens, dat zal duidelijk zijn. Nu is het wachten nog op het geld. Met een beetje geluk is het er in de loop van juli. Dat is maar zeven maanden later dan verwacht. Ik ben er blij mee. Maar ik ben vooral blij met de excuses. Sorry zeggen bestaat dus toch nog.