Deze titel spreekt voor zich. Ik hoef er niets meer aan
toe te voegen!
Arjen, van harte gefeliciteerd!!!!!
Of kan dat niet, zo’n korte blog? Zal ik toch nog even vertellen
over de verschrikkelijke laatste periode, waarin Arjen niets anders kon dan
gillen ‘ik snap het niet’? Van de afgezegde colleges, de elkaar tegensprekende
docenten, de verschuivende deadlines, de ontbrekende uitleg en gewijzigde
opdrachten – kortom, de volledige onduidelijkheid?
Zal ik toch nog even vertellen over de verklaring van het
Autismeteam, waardoor er opeens wèl wat duidelijkheid kon komen?
Zal ik toch nog even vertellen over Arjens verbazing toen
klasgenoten, die net zo hard als hij ‘ik snap het niet’ hadden geroepen, wèl
hun werk op tijd inleverden?
Zal ik toch nog even vertellen over die laatste ruim twee
weken, waarin Arjen letterlijk van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat aan het
werk is geweest, terwijl een deel van zijn klasgenoten al vakantie had?
Gelukkig waren er ook klasgenoten die hem bleven steunen, die hem moed
inspraken en hem hielpen bij onduidelijkheden in de opdrachten.
Zal ik toch nog even vertellen van de ontheffing die de
examencommissie toekende, maar die gelukkig niet nodig bleek?
Nee, dat hoef ik allemaal niet te vertellen. Arjen heeft
op het nippertje al zijn werk in kunnen leveren en de prachtige cijfers zijn
binnen. De uitslag is nog niet officieel, maar in het registratiesysteem van
school staat duidelijk: ‘te behalen punten: 60 – behaalde punten: 60’.
Joepie!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten