Hoera, Mark heeft gelijk!

Vervolg op Hoera, Mark is ijzersterk! (25 januari 2014), Hoera, de klachtencommissie luistert echt! (23 mei 2014) en Hoera, Mark maakt een nieuwe start! (5 juli 2014)

Nog zo’n vanzelfsprekendheid vandaag, net als bij het blog ‘Hoera, Arjen heeft zijn propedeuse gehaald’. We weten toch allang dat Mark gelijk heeft? Toch is het leuk om dat zwart op wit te zien. De brief naar aanleiding van de zitting bij de klachtencommissie is eindelijk binnen!

De klachtencommissie heeft het serieus aangepakt. In juni hebben ze enkele betrokken mensen van de hogeschool gehoord en het staat er na een kernachtige samenvatting van alles wat er verkeerd en/of raar is gegaan héél duidelijk: ‘De Geschillen- en Klachtenadviescommissie heeft het college van bestuur geadviseerd uw klacht gegrond te verklaren.’

Wauw.

De rest van de brief is voor Mark niet nodig. Hij heeft de erkenning gekregen, die hij zo broodnodig heeft om verder te kunnen. Voor hem staat er nu een dikke streep onder. Klaar.

Ik vind de rest van de brief wel interessant. Vechten tegen kolossen, zoals in dit geval de hogeschool, is geen gemakkelijke zaak. Sterker nog: als eenling win je een dergelijk gevecht in de praktijk vrijwel nooit. Dus wij ook niet.

Citaat uit de brief: ‘In haar bijeenkomst van 15 juli 2014, heeft het college van bestuur besloten dit advies te volgen, waar het de aanbevelingen met betrekking tot de adequate begeleiding en ondersteuning van studenten met dyslexie betreft.

‘Het college heeft dan ook aan de head of school gevraagd om zeker te stellen dat de betreffende interne regelingen en procedures strikt worden opgevolgd. Dit dringende verzoek is ook neergelegd bij de leiding van het decanaat.’

Héél kinderachtig, ik weet het, hoop ik dat dit betekent dat enkele mensen een figuurlijk pak op hun broek gehad hebben.

Maar dan volgt het grapje:

‘Het college van bestuur heeft zich er voorts, zonder te kunnen en willen treden in de bevoegdheden van de examencommissie, van verzekerd dat alle ter beschikking staande mogelijkheden zijn benut c.q. aangeboden.’

Zie je wel: je wint nooit in een gevecht met een kolos. Want dit is precies het punt waar het om draait. Er zijn namelijk wel andere mogelijkheden. Het Ministerie van Onderwijs is heel duidelijk: de examencommissie mag zelf bepalen hoe de rekenvaardigheid wordt getoetst. Dat hoeft helemaal niet per se met de rekentoets van het Cito. Dus trekken wij een andere conclusie: de hogeschool c.q. examencommissie heeft de gemakkelijke weg bewandeld en daarom heeft Mark nooit een eerlijke kans gehad.

Mark stopt nu met het gevecht. Ik geef hem groot gelijk, want hij moet verder. Hij gaat logopedie studeren en hij heeft er zin in. Jongen, je bent geweldig.

Maar ik vecht toch nog even door. Eind augustus heb ik een gesprek met de head of school en ook op het Ministerie is hier het laatste woord nog niet over gezegd. Ik geef de hoop niet op dat zelfs een kolos zijn koers kan wijzigen. Al is er maar één student die volgend jaar profijt heeft van ons gevecht, dan zijn wij al tevreden. Eén student die wel een eerlijke kans krijgt! Dan is het allemaal niet voor niets geweest.

Want het blijft gek: gelijk hebben èn gelijk krijgen, maar toch verandert er niets en staat Mark met lege handen….