Hoera, ik ben nog maar 28 jaar!

Dankzij enkele lichamelijke ongemakken meende ik echt dat ik inmiddels van, laten we zeggen…., middelbare leeftijd ben. Of in ieder geval bijna. ‘Meende’… Want ik zie het blijkbaar helemaal verkeerd. Ik ben nog maar 28 jaar! En wie het niet gelooft, mag de beschikkingen van de Rechtbank zien die ik heb gekregen. 

Wauw. Wat ben ik nog héérlijk jong. Als ik het nog zou kunnen, had ik nu gesprongen en gerend van plezier. 28 Jaar nog maar…. ’t Is wel een beetje gek dat ik al zoons van 23, 21 en bijna 18 jaar heb. Die ik dus op mijn vijfde, zevende en tiende heb gekregen. Da’s nog eens een jonge moeder. Maar eerlijk is eerlijk, het kan natuurlijk niet kloppen.

Onlangs zijn de beschikkingen van de Rechtbank gearriveerd, waarin de onderbewindstelling en het mentorschap over Maarten worden vastgelegd. Ik ben de bewindvoerder/mentor en dat staat keurig in de stukken vermeld. Ik scan de documenten en mail ze naar Maartens school, de bank, de gemeente en de Sociale Verzekeringsbank. Zo, dat is netjes geregeld voor Maartens achttiende verjaardag. Wel een beetje gek dat ik de boedelbeschrijving in vijf dagen klaar moet hebben, maar telefonische navraag leert dat dat een foutje is en dat ik daar drie maanden over mag doen.

In alle huidige hectiek rond de zorgindicaties is het fijn dat dit vlot is geregeld. Ik stop de originele documenten in een map en ga verder met de dagelijkse drukte. Totdat er een mailtje van school komt: ‘Bent u echt geboren in 1987?’

Fouten maken mag. Dat doen we allemaal, dat is menselijk. Maar te veel fouten wordt vervelend. En slecht oplossen maakt het nog vervelender. Dit is de derde gerechtelijke procedure waarbij ik ben betrokken in zes jaar tijd en geen enkele daarvan is foutloos verlopen.

Eerst de curatele van Arjen. Papieren ingevuld, samen bij de Rechtbank geweest, gesprek met de rechter gevoerd. Op de beschikking staat dat er niemand op de rechtszitting is verschenen en als ingangsdatum is de dag van de rechtszaak genoemd in plaats van Arjens achttiende verjaardag.

Telefoontje naar de Rechtbank. Oeps, fout. Ik vind dat er gewoon een nieuwe, gecorrigeerde beschikking kan komen, maar zoiets eenvoudigs kan niet bij een hoog verheven instituut als de Rechtbank. Ik moet een officieel verzoek indienen om een herziening en daarna krijg ik een toevoeging op de originele beschikking. Dus moet ik nu altijd vier kantjes kopiëren in plaats van twee als ik de papieren naar een instantie moet sturen.

Daarna het ouderlijk gezag over Maarten. In het ouderschapsplan bij de scheiding hebben we nauwkeurig beschreven hoe we de toekomstige zorg over Maarten zien. Door zijn stoornis is het gemakkelijker als ik alle touwtjes in handen heb, wat in de praktijk ook al jaren zo is. De Rechtbank kent gezamenlijk gezag toe.

Telefoontje naar de Rechtbank. Blijkt gezamenlijk gezag de norm te zijn en als je dat anders wilt, moet je dat in een speciale procedure aanvragen. Dat had de advocaat moeten weten, maar dat was haar ontschoten – zo vaak komt het niet voor. Op mijn vraag waarom de Rechtbank dan na lezing van het ouderschapsplan niet even contact op heeft genomen met de advocaat of met ons, in plaats van onze wens domweg te negeren, krijg ik te horen dat dat niet de taak van de Rechtbank is. Nou ja! Dus een compleet nieuwe procedure. Weer naar de advocaat, die het allemaal netjes regelt en de kosten van deze tweede procedure op zich neemt.

En nu de onderbewindstelling en het mentorschap van Maarten.

Telefoontje naar de Rechtbank. En waar ik al bang voor was gebeurt opnieuw: het is fout, maar ik krijg geen nieuwe beschikkingen. De actie ligt bij mij, ik moet een brief schrijven waarin ik verzoek om aanpassing. En snel ook, want Maarten is bijna jarig en alles moet voor zijn achttiende verjaardag worden geregeld.

Het is wel jammer, want stiekem vind ik het natuurlijk best leuk om 28 te zijn. Maar nu kan ik niet langer droomdenken. Ik heb het druk. Het eten staat op en er moet nog een brief aan de Rechtbank worden geschreven!