Na een lange strijd krijgt Maarten eindelijk weer
hetzelfde aantal uren begeleiding als voor de herindicatie door de gemeente.
Elke keer dat ik hoopte dit bericht te krijgen, ging ik ervan uit dat het reden
zou zijn voor grote feestvreugde.
Maar dat is het niet. Want in diezelfde brief wordt de
huishoudelijke hulp opnieuw ter discussie gesteld. En word ik opgeroepen het
zoveelste schriftelijke betoog op korte termijn in te leveren. En die uren van
Maarten? Die gelden een jaar. Zodat we nu moeten knokken voor de huishoudelijke
hulp, in november voor de grote gezinsindicatie minus de extra uren van Maarten
en in mei volgend jaar weer voor die uren.
Ik roep al jaren regelmatig: “Ik begrijp het niet!” als
het over de zorg gaat. Hoe kunnen er toch zulke rare wetten en regeltjes worden
gemaakt? Hoe kunnen overheden in de uitvoering van die wetten en regeltjes zo
star zijn, zo niet-empatisch, zo volkomen voorbij gaan aan het feit dat er levens
overhoop worden gehaald en dat mensen knettergek worden van alle rompslomp?
In januari heb ik twee bezwaarschriften en een klacht
ingediend bij de gemeente. Eén bezwaarschrift over de huishoudelijke hulp, één
bezwaarschrift over Maartens indicatie en een klacht over de gehele gang van
zaken waarin de gemeente ettelijke steken had laten vallen (met die klacht is
tot op heden nog niets gedaan). In maart heeft de gemeente mijn
persoonsgebonden budget voor de huishoudelijke hulp tot half december verlengd,
zodat mijn indicatie gelijk loopt met die van Arjen en Maarten. Een
onafhankelijke cliëntondersteuner moet samen met mij een gezinsplan opstellen
dat als basis kan dienen voor de herindicatie eind dit jaar.
Tijdens de hoorzitting over de bezwaarschriften, begin
mei, hebben we het vooral over Maartens indicatie gehad. Mijn indicatie was
immers inmiddels verlengd? De zitting liep behoorlijk goed, totdat de gemeente
weer een nieuw eis op tafel legde en de boel werd verdaagd tot 1 juni. Het
vervolg werd een ramp, omdat de gemeente voor de zoveelste keer weer dezelfde
informatie van mij en school wilde hebben. In de eindexamen- en excursieperiode,
zodat daar op school helemaal geen tijd voor was. Gelukkig is het dankzij de
inzet van de cliëntondersteuner en school nu toch in orde. Weliswaar wordt er
gehakt van mij gemaakt door de juriste van de gemeente (‘zoals bezwaarmaker aan
u laat weten, is zij echter niet bereid deze informatie te overleggen’), maar
is er alleen in het belang van Maarten besloten om de uren toch toe te kennen.
Nou – daar kan ik mee leven. Ze mogen mij voor rotte vis uitmaken, als mijn
kind maar de benodigde hulp krijgt.
Het vervolg is beroerder. De gemeente wil namelijk nu een
advies van de bezwaarcommissie over de huishoudelijke hulp. Beter gezegd: de
gemeente wil dat de bezwaarcommissie nu al laat weten dat ik vanaf december
geen persoonsgebonden budget (pgb) voor huishoudelijke hulp meer kan krijgen,
maar dat het via de algemene voorziening moet. En dat gezinsplan dan? En mijn
goede redenen voor een pgb dan? En mijn bezwaarschrift ging toch over het
besluit om mij tot 1 april een pgb toe te kennen? Dat was in maart toch al
verlengd tot half december?
En dan komt er een gekke wet om de hoek kijken. Een
bezwaarschrift is blijkbaar ook van kracht als er een verandering in het
besluit komt. Mijn bezwaarschrift is wettelijk gezien ook gericht tegen die
beslissing van maart. Vind ik toch heel knap van mezelf, dat ik in januari al
een bezwaar kan indienen tegen een beslissing die in maart genomen wordt. Zou
ik helderziend zijn?
Daarnaast wil de gemeente per se van het pgb af.
Huishoudelijke hulp moet en zal via de algemene voorziening gaan. Dat is in
mijn ogen ook een vreemde regel. Via een pgb is de huishoudelijke hulp voor ons
beter geregeld èn het is goedkoper voor de gemeente. Toch wil de gemeente er
niets van weten.
Ik heb tot 4 juli de tijd om te reageren op de memo van
de gemeentelijke jurist. Op diezelfde dag moet Maarten weer een echo van zijn
lies laten maken, omdat hij hoogstwaarschijnlijk opnieuw een liesbreuk heeft.
Daarna is het wachten op de reactie van gemeente en bezwaarcommissie – en bovenal
op de oproep voor een vermoedelijke operatie.
Daar gaat onze vakantie, waar we zo hard aan toe zijn en
die we broodnodig hebben om bij te tanken voordat het hele circus van
gezinsplan, herindicatie, school, gedoe weer begint. Even een paar weken rust.
Heeft er iemand een hutje op de hei beschikbaar? Zonder Wifi, zonder postbodes,
zonder verdriet?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten