Hoera, weer een klein half jaartje zorg……

Nee, een uitroepteken durf ik niet achter deze titel te zetten. Bijna twee jaar na de grote veranderingen binnen de zorg hebben wij nog steeds te maken met een open einde. Opnieuw geen duidelijkheid, maar alleen een paar maanden respijt. Maanden, waarin ik opnieuw alles over onze problematiek op tafel moet leggen, vele gesprekken met cliëntondersteuner en gemeente moet voeren en zenuwachtig moet afwachten wat er nu weer voor ‘leuke dingen’ door de gemeente worden bedacht. Wacht de gemeente soms tot ik van de stress een fatale hartaanval krijg? Want ja, dan is een zorgindicatie niet meer nodig.

In januari heb ik bezwaar aangetekend tegen de eerdere besluiten van de gemeente. Drie bezwaargronden met betrekking tot Maartens indicatie en een bezwaar tegen het besluit over de huishoudelijke hulp. In een gesprek begin februari zegde een wethouder toe dat twee van de drie bezwaargronden niet nodig waren en dat ik daarbij Maartens persoonsgebonden budget mocht inzetten zoals ik het hem uitlegde. Voor de derde bezwaargrond en het bezwaar rond de huishoudelijke hulp moest de verdere bezwaarprocedure worden gevolgd.

Om een lang verhaal kort te maken: in mei was de zitting, er kwam een verdaging van een maand, uiteindelijk zelfs een klachtgesprek en op 21 september lag eindelijk het advies van de commissie bezwaarschriften op de mat. Dat was wel een ‘hoera’ met meerdere uitroeptekens waard. De commissie verklaarde mijn bezwaren gegrond, meende dat ik voldoende informatie had aangeleverd en dat een nòg diepgravender onderzoek niet nodig was. Bovenal adviseerde de commissie mij ‘gewoon’ een indicatie voor vijf jaar persoonsgebonden budget voor huishoudelijke hulp te geven, omdat duidelijk was dat de algemene voorziening schoonmaak voor mij niet voldeed. Er stonden nog wat fraaie dingen in, zoals de mening van de commissieleden dat de gemeente veel te vrijblijvend op mijn argumenten reageerde. Kortom, een advies om te zoenen.

Toch heb ik er geen blog over geschreven.

Ik durfde niet.

Want: de uitspraak van de commissie bezwaarschriften is een advies. Niet meer dan dat.

Vandaag, bijna twee maanden later, is de reactie van de gemeente gekomen. Per aangetekende brief. Daarin wordt gesteld dat ze het advies van de bezwaarcommissie volgen en wordt mij een verlenging met 5,5 maand toegekend. Ook de indicaties van Maarten en Arjen waren eerder al tot 1 juni verlengd. Maar nu komt het: in die periode kan ik de overstap naar de algemene voorziening schoonmaak voorbereiden, want de gemeente is nog steeds van mening dat een persoonsgebonden budget niet nodig is. Bovendien is mij tijdens het gesprek in februari niets toegezegd, maar alleen ‘uitleg over de uitvoeringstechnische aspecten gegeven’. En dreigend: bij de herindicatie wordt straks geëvalueerd of ik het budget wel correct heb gebruikt. Ten slotte vindt de gemeente nog steeds dat er wèl meer onderzoek naar ons nodig is.

Dus zitten we weer in zak en as. Weer twijfel, weer onzekerheid, weer angst. En weer al die tijdrovende, diepgravende gesprekken over alles wat wij dombo’s niet zonder hulp kunnen. Mondeling had ik al gehoord dat dit zou gebeuren, maar dat de gemeente zo’n gemene brief op zou stellen overvalt me. Doen alsof ze meegaan in het advies, maar mij ondertussen zó lelijk onderuit schoppen.

Eerder vandaag is de brief met de verlenging van Arjens budget gekomen. Die indicatie vind ik eerlijk gezegd een rommeltje. Bij de indicatie voor de begeleiding staat dat hij niemand in zijn omgeving heeft die hem kan helpen te participeren in de samenleving. Niet geheel verrassend, want ik word door de gemeente niet erkend als mantelzorger. En aan het verslag zit een brief geniet ‘aan de nabestaanden van mw. X’, compleet met adres en alles, waarin wordt gemeld dat de indicatie de dag na mw. X’s overlijden wordt beëindigd. Een rommeltje dus. Waar ik nu om kan lachen.

Maar die brief aan mij…. Die is om te huilen.