Hoera, Mark heeft zijn stage afgesloten!

Het lukte me niet om deze blog te schrijven. Ook al zit het onderwerp sinds een maand in mijn hoofd. Het tolt rond in mijn gedachten en komt af en toe naar buiten – via mijn ogen in de vorm van tranen of via mijn mond in de vorm van woorden. Boze woorden als Mark niet in de buurt is, meelevende en opbeurende woorden als hij er wel is.

Mark is nu derdejaars student logopedie. In de eerste helft van dit schooljaar heeft hij stage gelopen in een ziekenhuis. Een stageplaats die hij tot onze grote opluchting nog net op het nippertje vond dankzij een medestudente. De dag dat hij een sollicitatiegesprek had, ben ik meegegaan en hebben we er een leuk dagje uit van gemaakt.

De belofte van een kamer via het ziekenhuis kon niet waar worden gemaakt en met de trein was het haast niet te doen. Dus mocht Mark de auto van zijn vader lenen. Elke stagedag een klein uurtje heen en een klein uurtje terug. Zijn vader betaalde heel lief ook de benzine en het was te doen. Nèt, want Marks long- en huidproblemen spelen al maandenlang erger op dan gebruikelijk.

De stage ging geweldig. Het contact met de beide logopedistes in het ziekenhuis verliep prima, bij de multidisciplinaire besprekingen hoorde hij er gewoon bij, er kwamen veel verschillende logopedische problemen aan bod en eerlijk is eerlijk – de witte ziekenhuisjas stond Mark geweldig. Vrijwel elke dag had hij een verhaal te vertellen. Soms verdrietig, als een patiënt was overleden of een slecht vooruitzicht had. Meestal vrolijk, want hij kreeg veel complimenten. De tussenevaluatie met de stagebegeleidster van het ziekenhuis en de stagedocente van school verliep heel positief. Er werd zelfs gezegd dat, als hij zo door zou gaan, een voldoende geen enkel probleem zou zijn. En natuurlijk ging Mark zo door.

Op de eerste dag van dit jaar overlegden Mark en ik over traktaties. Zal ik wat bakken? Wil je in je ‘eigen team’ trakteren of ook bij het multidisciplinair overleg? In de loop van die week stond een lunch in de agenda: Mark en de beide logopedistes, om de stage gezellig af te sluiten. Mark wilde een kleine attentie voor ze halen en besprak ook dat met mij. 

Op de tweede dag van dit jaar kreeg Mark te horen dat hij een onvoldoende voor zijn stage zou krijgen.

Zomaar pats boem. Opeens was er niets meer goed aan hem en zijn werk met de patiënten. Opeens was het onverantwoord om hem alleen in de kliniek naar een patiënt te laten gaan. Opeens waren zijn verslagen onvoldoende (het beoordelingsformulier met de voldoende lag al thuis). Opeens ‘gunden de logopedistes hem de kans om nog meer praktijkervaring op te doen’.

De stagedocente was stomverbaasd. Er was geen enkel signaal geweest, er was geen contact met school opgenomen, het ging toch allemaal prima? Ze discussieerde, overlegde, argumenteerde. De logopedistes van het ziekenhuis hielden hun poot stijf. En beweerden zelfs dat Mark het er mee eens was.

Een half jaar studievertraging met alle financiële gevolgen vandien. Honderden euro’s benzine verspild. En vooral: een gigantische klap voor Marks zelfvertrouwen én zijn vertrouwen in wat mensen zeggen. Tot die tweede dag van het jaar dacht hij op goede gronden dat zijn stage prima verliep. Natuurlijk gingen er wel eens dingen mis, natuurlijk moest hij dingen wel eens anders gaan doen. Daar is een stage toch voor? Om het vak te leren?

Nog steeds weten we niet wat er aan de hand is en waarom hij als een donderslag bij heldere hemel zo’n negatieve beoordeling heeft gekregen. De stagedocente weet het ook niet. De logopedistes wel, maar die zeggen het niet – want de beweringen in de stagerapportage zijn simpelweg onjuist. Deels aantoonbaar, maar deels ook niet. Marks verrichtingen zijn immers niet opgenomen. Toen werd gezegd dat het goed was – nu opeens was het tóch fout. We snappen het niet.

Maar Mark is en blijft Mark. We mopperen, we tieren, we lachen, we huilen, we knuffelen. En na twee weken van tranen en woede raapt hij zichzelf op. En hij gaat door. Hij weet zelfs nog een voldoende op een hertentamen te halen. Hij maakt plannen voor een nieuwe stage na de zomervakantie. Een stage waarin hij tot op de laatste dag zenuwachtig zal zijn, want zelfs al zeggen ze dat het goed gaat….. hij gelooft het pas als hij een voldoende krijgt.

Ik kan die logopedistes in dat ziekenhuis wel wat doen. Maar Mark laat het achter zich. Hij kijkt weer vooruit. Na zóveel klappen in het leven kijkt hij nog steeds vooruit. Mark is sterk en flink - en wat ben ik trots op hem. Mark heeft zijn stage afgesloten. Ik nog niet.