Hoera, Maarten heeft een diploma!

Na zeven jaar ploeteren op het voortgezet onderwijs heeft Maarten een havo-diploma veroverd. Gefeliciteerd jongen, je hebt het echt verdiend. Op naar het volgende rondje knokken: een hbo-opleiding.

Maartens schoolcarrière liep niet over rozen. Of misschien ook wel, want hij is uitgegroeid tot een fantastische jonge man, maar dan waren de doornen niet overal zorgvuldig genoeg verwijderd. De eerste drie jaren vwo bracht Maarten door op een kleine school in onze eigen woonplaats. Geen enkel probleem met leren, des te meer problemen met zijn gedrag. De school en wij zetten gezamenlijk door en ook Maarten deed op zijn eigen manier zijn uiterste best.

Na die drie jaren moest er een nieuwe school worden gezocht, omdat die geweldige school in onze eigen woonplaats geen bovenbouw havo/vwo had. De gigantische scholengemeenschappen waren door Maartens autisme geen optie. Uiteindelijk werd hij warm welkom geheten op de scholengemeenschap in een aanpalende stad, waarvan zijn eerdere school een nevenvestiging was. Gedragsmatig  en zelfs sociaal gezien ging het steeds beter, maar nu waren de cijfers het probleem.

‘Al moet hij elke klas twee keer doen, we slepen hem erdoorheen!’ werd ons keer op keer verzekerd. Dat werd herhaald toen Maarten in de vierde klas bleef zitten. Dat werd herhaald toen Maarten de tweede keer keurig netjes overging naar de vijfde klas. Dat werd halverwege de vijfde klas nogmaals herhaald, toen wij op grond van zijn cijfers een iets andere koers wilden varen.

Dat werd aan het eind van de vijfde klas niet meer herhaald. Want helaas werden we ingehaald door alle veranderingen (c.q. bezuinigingen) in de zorg en het onderwijs. Maartens cijfers waren nèt te laag om over te kunnen gaan en hij ‘mocht’ naar havo5. Wij hadden liever een splitsing gezien: één jaar vwo6 met de helft van de vakken en het jaar daarna nogmaals vwo6 met de andere vakken. Niet omdat we snobs zijn, maar om Maarten een zo goed mogelijke basis te geven voor zijn verdere opleiding en werkmogelijkheden, waarbij het gegarandeerd niet gemakkelijk zal gaan.

Het werd toch havo5. En Maarten haalde zulke hoge cijfers, dat hij zelfs een uitnodiging heeft gekregen om lid te worden van Socrates. Die uitnodiging krijgen alleen de havo- en vwo-geslaagden met de hoogste cijfers, omdat dat ‘de denkers van de toekomst’ zijn. Ik moet er eerlijk gezegd om lachen. Als Maarten toch vwo had gered, met de hakken over de sloot, was hij daar niet voor in aanmerking gekomen – maar volgens mij was het dan toch echt dezelfde Maarten met dezelfde capaciteiten geweest.

Na lang wikken en wegen besloot Maarten om niet voor een theateropleiding, zijn grote hobby, te kiezen maar voor – verrassing! – de lerarenopleiding Engels. Gezien zijn functiebeperking (mooi woord) hadden we een intake-gesprek. Daar werd het nog nét niet gezegd, maar tussen alle regels door was duidelijk te horen dat de studie werd afgeraden aan iemand met autisme. Het was zelfs zo duidelijk tussen de regels door te horen, dat Maarten het heel goed oppikte en een akelig gevoel overhield aan het gesprek.

Toch maar niet doen, dan? Het is best een groot risico met de huidige manier van werken binnen het hbo en de studiefinanciering. Jarenlang studeren, geen diploma halen, duizenden euro’s terugbetalen…. Oei. De veilige weg kiezen met een mbo-opleiding?

Nee. Maarten kiest voor deze opleiding. En ook al heeft hij autisme, ook al wordt het waarschijnlijk flink knokken, ook al kan het ons duizenden euro’s-die-we-niet-hebben gaan kosten: hij mag het proberen. Net als zijn oudere broers, ook al hebben zij het met het oude studiefinancieringsstelsel en in Arjens geval de oude Wajong gemakkelijker. Liever proberen en door het ijs zakken, dan niet proberen en over tien jaar blijven hangen in ‘als ik toen….’. Maarten, jongen, ga ervoor! Wij hebben vertrouwen in je en steunen je, hoe dan ook.  Veel succes!