Hoera, Arjen hoeft niet naar school!

Geen colleges, geen huiswerk, geen tentamens. Maar ook: geen diploma, een torenhoge studieschuld en financieel geen enkele kans om een andere opleiding te doen. En dat alleen omdat de hogeschool het niet nodig vindt om een béétje begeleiding te geven aan een student met een ernstige autismespectrumstoornis.

Ondanks zijn intelligentie belandde Arjen jaren geleden op het speciaal onderwijs. Dat was in eerste instantie niet erg, maar werd vervelend toen het voortgezet onderwijs in zicht kwam. Want speciaal voortgezet onderwijs kan niet hoger dan vmbo. We hebben niets tegen het vmbo, maar het paste niet bij Arjen.

Na het vmbo kwam het mbo. Paste ook nog steeds niet bij Arjen, maar die tussenstap moest hij wel maken om naar het hbo te kunnen. Hij worstelde zich door de opleiding heen en vier jaar geleden startte hij eindelijk op het hbo. Hij voelde zich daar als een vis in het water.

We hadden de stap goed voorbereid en zorgvuldig een passende studie uitgezocht. Open dag, meeloopdag, gesprek met hoofddocent, gesprek met aandachtsfunctionaris (fraai woord voor iemand die in actie moet komen als een student wat extra hulp nodig heeft). Alles positief, hoofddocent enthousiast, Arjen enthousiast, ik enthousiast. De aandachtsfunctionaris gaf Arjen de opdracht ergens in de eerste twee weken bij haar te komen, zodat ze de benodigde voorzieningen voor zijn tentamens konden regelen.

Het ging in de eerste week al mis. Er waren meer eerstejaars studenten dan verwacht, dus was een al gepensioneerde collega opgetrommeld om de slb’er van de helft van de studenten te zijn. Slb’er staat voor studieloopbaanbegeleider – zeg maar de mentor. Deze extra slb’er was één dag per week aanwezig en las ook alleen op die dag zijn mail. Drie keer raden wie Arjens slb’er werd.

Het bezoekje aan de aandachtsfunctionaris viel ook tegen. Ze was stomverbaasd dat Arjen kwam, want ‘het is veel te laat om nu nog voorzieningen aan te vragen’. Arjen was niet voor één gat te vangen en heeft alles simpelweg zelf geregeld met het examenbureau.

En hij knokte. En knokte. En knokte – want niets ging vanzelfsprekend. Een jaar later had hij zijn propedeuse gehaald. We haalden opgelucht adem. Nu kon het niet meer misgaan.

Wat een domme conclusie van ons. Want vanaf het begin van het tweede studiejaar ging alles mis. Groepsopdracht. Niet direct het sterke punt van Arjen. Hij werd ingedeeld bij twee studenten waar hij bevriend mee was. Maar de ene werd ziek en de andere had geen zin meer in de opleiding. Dus hoe hard Arjen ook werkte, de docent weigerde het na te kijken. Een vervangende opdracht kreeg hij daarna niet, want de groep moest het nog maar eens proberen. Zelfde verhaal.

Begeleiding was er niet meer, want een tweedejaars student moest maar gewend zijn. Extra hulp van docenten was veel te duur en als Arjen het zelf niet kon, was hij dus niet geschikt om te studeren.

Enzovoorts enzovoorts enzovoorts. Met hangen en wurgen haalde Arjen genoeg studiepunten om in het derde jaar op stage te kunnen. Een verlengde stage, want voor iemand die een jaar nodig heeft om ergens te wennen zijn vijf maanden natuurlijk te kort. Met één maandje extra tijd sloot Arjen de stage naar tevredenheid af.

We zijn nu anderhalf jaar verder en er is sindsdien niets gebeurd. De stagepunten zijn nog steeds niet toegekend. Uiteindelijk werden Arjens verslagen wel goedgekeurd, maar nu hebben ze op school ontdekt dat er blijkbaar nog ergens een handtekening ontbreekt.

Om de vervangende opdracht voor die ene groepsopdracht moest Arjen ongeveer kruipend smeken, maar duidelijkheid kreeg hij niet. Voor een ander vak uit het tweede jaar kreeg hij geen contact met de docent (niet dat Arjen graag contact met een docent wil die hem ‘achterlijke autist’ noemt, maar je moet toch wat als je studiepunten wilt hebben). En de overige punten uit het derde jaar bleken erg lastig te halen, omdat de colleges waarvoor Arjen inschreef nooit doorgingen. En zo was er steeds wat – ik zal het niet allemaal opnoemen, want dit blog is al te lang - en zou Arjen niet aan het laatste studiejaar mogen beginnen.

Naar de bezwaarcommissie. Want er was nog een klein lastig puntje: de opleiding stopt. Dat kregen de studenten pas te horen nádat ze aan de studie waren begonnen. Dit studiejaar is de bezemklas. Als Arjen nu niet mee mag doen met het studieprogramma, kan hij per definitie het diploma niet halen.

Een gesprek bij de bezwaarcommissie gaf hoop. In de zomervakantie kon Arjen alle ontbrekende dingen nog inhalen. Maar zo vreemd: hij kreeg alleen maar onvoldoendes. En de stagepunten zijn er nog steeds niet.

Op de dag dat Arjen voor het eerst in anderhalf jaar weer met plezier naar school ging, kreeg hij een half uur voordat het college zou beginnen te horen dat hij niet mee mocht doen.

Donderdag is een spoedzitting bij de bezwaarcommissie. Dan gaat Arjen niet met plezier naar school. En als het wonder geschiedt en hij tóch nog naar college mag, gaat hij geen enkele dag met plezier naar school.

Hoera, Arjen hoeft niet meer naar school. Geen diploma en een torenhoge studieschuld...