Hoera voor de docenten!

Een groot applaus voor docent X en docent Y van de hogeschool waar Arjen studeert. Of kan ik beter zeggen: waar Arjen studeerde? Na vier jaar zijn ze erin geslaagd om een vervelende, ont-zét-tend lastige student van de hogeschool te verwijderen. Nu kunnen alle docenten en studenten opgelucht verder, bevrijd van deze smet op het blazoen van de hogeschool.

Student Arjen is een moeilijk geval. Toen hij zich aanmeldde voor de studie, heeft hij netjes gemeld dat hij autisme heeft. Wettelijk gezien mag een hogeschool zo’n student niet weigeren. Sterker nog, er moeten extra voorzieningen worden getroffen. Dat is vervelend, want dat kost de hogeschool alleen maar geld.

En inderdaad: deze student eiste allerlei voorzieningen voor de tentamens, zoals een aparte ruimte zonder prikkels. Wettelijk moest de hogeschool dat wel toestaan, zodat Arjen vrijwel al zijn tentamens in één keer met een goed cijfer haalde.

Gelukkig kwamen daarna de groepsopdrachten om de hoek kijken. Docenten X en Y slaagden erin om Arjen in een groepje te zetten dat niet met hem wilde werken. Het groepje gooide hem er op het laatste moment uit, maar helaas wist Arjen de vervangende opdracht in recordtijd af te ronden en haalde hij toch binnen één jaar de propedeuse. Dus lukte het niet om hem met een BSA (bindend studie-advies) van school te verwijderen.

De docenten gaven echter niet op en ondernamen een nieuwe poging. Bij de daaropvolgende groepsopdracht werd Arjen in een groepje geplaatst bij een student die geen zin meer had in de studie en een zieke student. Dus hoe hard Arjen ook werkte, de docenten konden weigeren zijn werk na te kijken omdat het een GROEPSopdracht was en geen individuele. Nu konden ze ‘GK’ invullen in het puntensysteem: gemiste kans. Tot twee keer toe, want bij de herkansing moest Arjen met dezelfde afwezige studenten werken.

Gelukkig voor de docenten had Arjen zelf hulp geregeld en maakte die hulp een klein foutje. Meteen greep docent X in en meldde aan de examencommissie dat Arjen het werk van een andere student inleverde. De examencommissie kopte de voorzet in en beschuldigde Arjen van plagiaat. Helaas kon de beschuldiging niet worden doorgezet, omdat Arjen aan kon tonen dat het echt eigen werk was. Ze bereikten er wel mee, dat Arjen steeds zenuwachtiger en banger werd. Dat buitten de docenten uit door wisselend op hem te reageren. Dan vriendelijk, dan boos, dan hooghartig.

Aan het eind van het tweede jaar zagen docenten X en Y een nieuwe kans: docent Y regelde een tentamen buiten het normale systeem om, zodat Arjen geen voorzieningen had. Er werd een camera op hem gezet toen hij in een aparte ruimte het tentamen maakte en toen hij daarover klaagde, kon docent Y hem lekker zonder getuigen ‘achterlijke autist’ noemen. Dus dat tentamen haalde Arjen niet.

Helaas werkten andere docenten niet mee en zo haalde Arjen in het tweede jaar toch 51 van de 60 studiepunten en mocht hij, nog steeds zonder studievertraging, aan zijn stage beginnen.

Docenten X en Y werden enigszins wanhopig. Deze lastige student, die allerlei colleges ophield door vragen te stellen en die veel te vaak extra vragen kwam stellen (en het is iedereen toch duidelijk dat docenten op hogescholen er echt niet zijn om vragen te beantwoorden, want de volwassen studenten kunnen het best zelf oplossen), bleef maar studiepunten halen. Hoe konden ze hem toch wegkrijgen, zodat ze niet meer elke dag bang hoefden te zijn dat de student-met-autisme begeleiding kwam vragen????

Een idee: het verkeerde stagedocument meegeven en pas weken later per ongeluk ontdekken dat het een verouderd document was. Dit plan lukte. Want doordat Arjen opnieuw moest beginnen met alle formaliteiten én door zijn autisme, was de stage niet op tijd afgerond. De eerste studievertraging was binnen! Arjen haalde nog 15 studiepunten, maar had er dus 45 te weinig in het derde jaar. De stage was wel voldoende afgerond, maar docent X zag gelukkig steeds weer een zinnetje dat aangepast moest worden in het verslag dus konden de 30 stagepunten formeel niet worden toegekend. Dit hield docent X vrijwel anderhalf jaar vol en daarna beweerde hij dat Arjen nooit een stageverslag had ingeleverd, zelfs niet in concept.

In het vierde studiejaar haalden X en Y alles uit de kast. De lesblokken waarvoor Arjen zich inschreef, werden nooit gegeven. Ze gaven langzaam antwoord op vragen van Arjen over het inhalen van de 9 missende tweedejaars studiepunten en schoven alles steeds vooruit. Een opdracht werd veranderd zonder Arjen daarvan op de hoogte te stellen, zodat het ingeleverde werk per definitie onvoldoende was. Arjen kreeg niet te horen dat er eindelijk een nieuwe zorgcoördinator was, die de zieke student uit het tweede studiejaar met vlag en wimpel door de studie trok.

Een gelukje voor de docenten was dat Arjen het moeilijk vond schriftelijk op mails te reageren en elke keer mondeling toelichting kwam vragen. Dus konden de docenten aan de examencommissie melden dat Arjen het hele studiejaar niets van zich had laten horen, want hoe kon Arjen die gesprekken bewijzen? De examencommissie geloofde de flauwekul van de docenten en Arjen mocht niet beginnen aan het vierde studiejaar.

Arjen was het hier niet mee eens en stapte naar de bezwaarcommissie. Er werd voor hem totaal onverwacht een gesprek georganiseerd, waar hij meteen moest zijn. Dus zonder zijn begeleiders en zonder de autismespecialisten van MEE en Autismeteam werd een schikking getroffen met extreem zware voorwaarden. Ondertussen riepen X en Y plus de zorgcoördinator natuurlijk dat alles goed zou komen en ze hem erdoorheen zouden slepen. Dat was leuk, want een autist is rechtlijnig en gelooft die opmerkingen.

Arjen voldeed in zijn ogen aan de schikking: hij leverde alles in. Bij de laatste opdracht lag het systeem van de hogeschool plat en kon er niets digitaal worden ingeleverd. Toen Arjen meteen de schooldag daarna met het geprinte werk kwam, kon docent X stralend zeggen dat het te laat was. Bovendien was het stageverslag nu eindelijk voldoende bevonden, maar er ontbrak dankzij de wisseling van stagedocument een formulier – dus de stagepunten konden nog steeds uit het systeem worden gehouden. En het was natuurlijk erg gemakkelijk voor de docenten om op al het wel geaccepteerde werk onvoldoendes te geven.

De zorgcoördinator bleek opeens in de examencommissie te zitten en gaf de slimme docenten zonder blikken of blozen gelijk. Arjen mag niet aan het vierde schooljaar beginnen. En omdat de opleiding stopt, kan Arjen niet verder. Hoge studieschuld, geen diploma.

Hoera voor docenten X en Y en de voorzitter van de examencommissie die niet doorhad welk spelletje zij speelden. De docenten zijn erin geslaagd om een onmogelijke student van de hogeschool te weren. Deze student kan nu geen studie meer voltooien en kan zich daardoor niet in het vakgebied begeven.

De hogeschool en de vakwereld zijn behoed voor een talentvolle, intelligente, hard werkende student met autisme. Hartelijk gefeliciteerd!